Short-Story.blog

• მეორადების ბაზრობა, დედის დღე და ყვავილები

  ლისიდან რომ ჩამოვედით, მეორადების ბაზრობაზე წავედი. არაფრის ყიდვას არ ვაპირებდი, ისე – საბოდიალოდ. .
  სანამ უნივერსიტეტის ქუჩიდან გზას პირდაპირ გავაგრძელებდი, ერთი კი ვიფიქრე, სხვა გასართობი როგორ ვერ მოიფიქრე ამ კვირა დილას მეთქი, მაგრამ იმ დროს უკვე მარცხენა ზოლში ვიდექი. სახლისკენ თუ მინდოდა, მაშინ მარჯვენა მხარე უფრო ადრე უნდა დამეჭირა და ბევრი ფიქრის გარეშე გავაგრძელე.
  
  იქ მისული ჯერ ქვემოთ ჩავყევი –  დეზერტირების ბაზრის კუთხეში შესახვევია, თაღში შედის და მერე ნიშანია – ‘ტანსაცმლის ბაზრობა მეორე სართულზე’. მანდ ავედი.
  პირველი იყო დაწყებული და უზარმაზარ გროვებად დაწყობილი ტანსაცმლის უმეტესობას ჯერ ისევ ფარდაგი ჰქონდა გადაფარებული. სადაც ჩანდა, იქ ტყავის ქურთუკებს ვათვალიერებდი და კაცის პიჯაკებს, თან რომ მომერგება ისეთს, მაგრამ საინტერესო არაფერი.
  მერე ერთგან ზამშის ქვედაბოლო დავინახე – მოკლე, ქვემოთ ფენებად. პატარა მქონდა. გამყიდველი კი მარწმუნებდა, შენი ზომა იქნება, 34 როგორ არ ჩაგეტევაო, მაგრამ ნამდვილად პატარა მქონდა. მერე მსგავსების ძებნა დაიწყო. საკმაოდ დიდი გროვიდან გამოაძვრენდა სხვადასხვა ფერის და ფაქტურის, ჩემთვის ზედმეტად ახალგარდულ ქვედაბოლოებს და წინ მიწყობდა. ისეთი ხალისით ეძებდა, არ მქონდა განცდა, რომ ელოდებოდა, აუცილებლად ვიყიდდი და ძალიან უხერხულადაც არ ვიყავი. მხოლოდ ვიცინოდი და მაინც ვუხსნიდი, არაა საჭირო, არასდროს მქონია, ესენი პატარა გოგოებისაა, არც კი ვიცი, ახლა რატომ ავიტეხე მეთქი. შემომხედა და მერე რომელი ქალი შენ ხარო.
  
  იციო, მეუბნება, იმ დღეს ქვემოთ ბაზარში ვიღაც გამყიდველმა ქალბატონოთი მომმართა და ისე მეწყინაო. ეგრევე შევუსწორეო, ხელში პარკები მეჭირა და შეფუთული ვიყავი, შეიძლება ამიტომ იფიქრაო. შევხედე და რა ვიცი, ჩემხელა იქნებოდა. ჰოდა იმან სხვას გადასძახა, ეს ეტყობა გათხოვილი არ არის და ამიტომ სწყინსო – გააგრძელა. 40 წლის ვარ და თავი პატარა გოგო მგონია, 25-26 წლის გოგოებს ცხოვრება წინ გაქვთო. მაგრად გამეცინა, მადლობა გადავუხადე.  დანარჩენი კაბები არ მინდოდა, ამიტომ დავემშვიდობე და წამოვედი.
  
  სანამ გამოვიდოდი, გვერდით დახლთან სხვები წონაზე წუწუნებდნენ. იქ არაფრის თვალიერება არ მომდომებია, მაგრამ იმ დიალოგისთვის გავჩერდი და სვიტრების გადაწყობა დავიწყე.  ერთი, ჩემსავით მოსეირნე, თავისივე ასაკის გამყიდველს ელაპარაკებოდა. გოგო, რაც მოწევას დავანებე თავი, საჭმელს ვეღარ ვეშვები,  ეგრეა, 70-ს რო გადაცდები, ვეღარც ეწევი და თან სუქდებიო. საკმაოდ შორიდან ვიღაც სხვამ გამოსძახა, წყალი სვი, წყალი, მეც ეგრე ვიყავი და მიშველაო. იმან – რა წყალიო, თუ ქალი ხარო. კარგი იყო იმათი მოსმენა, მაგრამ რამდენი ხანი ვიდგებოდი სულელურად გაღიმებული და გამოვაგრძელე გზა.
  
  გამოვედი და ზემოთ ამოვუყევი. რკინიგზის სადგურთან მიწისქვეშა ბაზრობაა, იქ სულ ჭრელა-ჭრულა და ბრჭყვიალა რაღაცეები იყიდება. ხალხი ბევრი იყო და განწყობაც – სხვანაირი. ყველა ერთმანეთს ულოცავდა მისალმებისას. თავიდან ცოტა დავიბენი, მაგრამ მალევე გავიაზრე, რომ მხოლოდ იმათთვის მიმელოცა, ვინც უკვე იყო დიალოგში.
  ძალიან უხერხული დღესასწაულია ჩემთვის ეს დედის დღე, რამდენი ქალის ტრავმაა, რამდენის – დარდი, რამდენის – შეუმდგარობის თუ შეუსრულებელი ვალდებულების შეხსენება.
  არ ვიცი, ამაზე მანქანიდან გადმოსვლამდე ვფიქრობდი.
  
  მარცხნიდან მესმოდა ტელეფონზე საუბარი,  გილოცავო დე, რომ ეუბნებოდა. ისეთი მხიარული ხმა ჰქონდა იმ გოგოს. კარგად მიმყოფოს შენი თავი ღმერთმაო.
  ვერ მივხვდი შვილს ელაპარაკებოდა თუ დედას. ხელში იები ეჭირა. ბოლოს დააყოლა, დიდხანს მყავდი და ბედნიერად დამიბერდიო – ესე იგი დედას.
  დავბოდიალობდი ამ რიგებს შორის, ვიკარგებოდი, მერე ხან მყვირალა ზედით, ხან ტყავის ქამრით, ხან ბიუსჰალტერით თუ ჩანთით დამახსოვრებულ ადგილზე აღმოვჩნდებოდი და იქიდან ვახდენდი ორიენტაციას, საით უკვე ვიყავი და საით – არა. თავს ძალიან მსუბუქად ვგრძნობდი და ისე მინდოდა ამ ქალებივით მეც მომეწია სიგარეტი, მაგრამ მანქანაში დავტოვე. ახლა, აქ, ვერავის ვთხოვდი.
  არადა, რა კარგი იქნებოდა, თურქული ყავის ჩამოტარებისას ერთი ჭიქა მეც შემეკვეთა, ვმდგარიყავი ტყავის ქურთუკების და სავარჯიშო ზედების დახლებს შორის, მომეწია და ის შეგრძნება მქონოდა დიდხანს, რომ კი მიწისქვეშეთში ვართ, კი ყველგან საგრძნობია გაჭირვებაც, მაგრამ როცა თან კომუნასაც ვქმნით, ბნელი ფიქრები ნაკლებია, სიცილი – მეტი.
  კაი, რამდენი ხანი ვივლიდი ასე. ხასიათი გამომიკეთდა და ამოვედი.
  
  თამარ მეფეზე, დეზერტირების კვეთაზე, მოხუცმა კაცმა გაიარა ზებრაზე. ხელში იმ ყვითელი ყვავილების თაიგული ეჭირა, სახელი დამავიწყდა ახლა.
  მანამდე, თამარაშვილზე უკვე საცობი იყო ყვავილების კუთხის ჩაყოლებაზე. მანქანები პირდაპირ გზაზე ჩერდებოდნენ და ძლივს გამოვაღწიე. იმ კოლაფსში პატრულმა საპირისპირო გზაზე გადმოსვლით უდარდელად ჩაიარა. რას იზამ, ყვავილები ყველას უნდა დღეს.
  მაშინ, იმ მომენტში, არაფერი მიფიქრია.
  
  ახლა ეს კაცი რომ დავინახე, გული ამიჩუყდა.
  შეიძლება მისი ასაკის გამო?
  შეიძლება თამარ მეფე ის ადგილია, სადაც ყვავილებს არასდროს ველოდები?
  შეიძლება იმის გამო, რომ ისეთი თაიგული ეჭირა, როგორი ცხოვრებაცაა აქ –  მოკრძალებული?
  და რადგან მაინც ეჭირა, რადგან მაინც გაახსენდა, რადგან მაინც იზრუნა, ეს უკვე რაღაცის ნიშანი მგონია? რაღაცის, რაც ისე გრძელდება, როგორც მოუხერხდება, მაგრამ თან უამრავ შესანიშნავ დეტალს იტევს?
  არ ვიცი.

  April 11, 2024

  Uncategorized

• ნაყინი

  იმ ყველაფერთან ერთად, რაც ისედაც მაწუხებს, ახლა გულიც დავკარგე. 

  აღარ არის, გაქრა. ეს საერთოდ უკეთესია ვიდრე მტკიოდეს, მაგრამ არც ცარიელი ადგილის შეგრძნება მახარებს. 

  ვგრძნობ, რაღაც იყო და აღარ არის. დავწექი, თავს დავაძალე, იტირე მეთქი, იქნებ გამოჩნდეს, მომაწვეს, კედლებში ვერ ჩაეტიოს და ცრემლებით დაიჩუტოს მეთქი, მაგრამ არ ქნა. არ ვიცი, რატომ. 

  მეზარება ახლა დაგუგვლა, ეს გლოვის რომელიმე სტადიაა თუ გადაღლილობის, თუ გლოვის, თუ გადაღლილიბის. 

  მაგრამ როგორც არის – დავდივარ ამ ცარიელ კედლებში, ვეძებ და არ მპასუხობს. დიდი სივრცეა, არ ვიცი რამ უნდა ამოავსოს, ვითომ ერთი გამოძინება ეყოფა? 

  არა, ერთი რას უშველის –  პირდაპირ ორზე დავგეგმე. 

  მაგრამ არც ეს გეგმები არ მუშაობს, მანამდე კალენდარში ჩავინიშნე და ახლა შევამოწმე. ზუსტად დღეს უკვე უწევდა, რომ კარგად მეგრძნო თავი, არადა აგერ დღეს ასე ვარ –  გული დავკარგე. 

  იქნებ ეს ყველაზე კრიტიკული ეპიზოდია და მერე ნელნელა დაბრუნდება? 

  არ ვიცი, არ ვარ დიდად იმედიანი.  აქამდეც, იმ კალენდრის ყოველ დღეს ეგრე მეგონა, მაგრამ მოკლედ არ იმუშავა რა ამ ჩემმა გეგმამ. 

  ნეტა ვინ მოიგონა, გამოცდილება კარგი მასწავლებელიაო. 

  მაგრამ მე რა ვიცი, იქნება მე ვარ ცუდი მოსწავლე. შეიძლება ეგრეც იყოს – ცხოვრებისეულ გაკვეთილებში დიდად მაღალი ქულები არ მაქვს. რას ვიზამთ, არც პირველია და ალბათ არც უკანასკნელი. 

  ჰოდა, ვწევარ და ამაზე ვფიქრობ,  ამაზე რა – გულზე – სად წავიდოდა ან როდის მოვა და უცბად მაგრად გავბრაზდი:

  რამდენი გაზაფხულია უკვე, რამდენი გაზაფხულია, რაც წყნეთში ერთი სანაყინე არ გვეღირსა?!

  უახლოესი არის ბაგებში, იქ კიდევ არც პარკინგი, არც არაფერი.

  გაზაფხულია, გული დამეკარგა და სანაყინეც არ არის, რომ შევიდე, ავარჩიო ნებისმიერი ნაყინი, რომლის ფერიც იმ წუთში მომეწონება და ვიტირო ან რავი, რაღატო უნდა ვიტირო თუ ნაყინი მექნება, და ეს სიცარიელე გაქრეს?

  ამაზე გავბრაზდი, ოღონდ დაწოლილი და უბედური კი არა – წამოვჯექი სწრაფი მოძრაობით, ჰმ უყურე შენ, როდესმე სანაყინე გვეღირსება ნეტა მეთქი?! –  ესე. 

  ვიჯექი ასე ცოტა ხანი და უცბად ისე ძალიან მომინდა, ვაიმე ისე ძალიან მომინდა, მართლა ასეთი ქარაფშუტა, პრივილეგირებული ქალი ვყოფილიყავი, ვისაც ტაიმერი არ დაურეკავს, ათი წუთი თუ წამოწვება, გულის ძებნას დაიწყებს და მერე ნაყინზე მოეშლება ნერვები, რომ ლამის მართლა ამეტირა. 

  მერე ამაზე გამეცინა, წამოვდექი და იმ ცარიელი ადგილის მაგივრად რაღაც ვიგრძენი. სუსტად, უენერგიოდ, ნერვებმოშლილად, მაგრამ რაღაც იყო და ნაყინიც აღარ მომინდა

  April 5, 2024

  Uncategorized

• გრძელფეხება მამილო და სხვა უმნიშვნელო ამბები

  ალბათ ძალიან კარგი იქნებოდა, ისეთი ვიყო, დაბრკოლებებს მარტივად რომ უყურებს, ან მეორე – რომ სჯერა, აიღებს დიდ მახვილს და ყველაფერს გააპობს.
  მაგრამ მე არც ერთი არ ვარ.
  არც მესამე ვარ და არც – მეოთხე. უმეტესად ძალიან, ძალიან დამფრთხალი და დაზაფრული გოგო ვარ, რომელიც გოგოც კი აღარაა უკვე განა ასაკის, არამედ  – სტრესისგან გაჩენილი ამდენი ნაოჭის, უამრავი ჭაღარის და ხშირი უენერგიობის გამო.
  მაგრამ ნუ რაც არის. მაგაზე არაა.
  
  აიი ძაან, ძააან, ძააან დაუძლევლად რომ წამოვა ხოლმე ტალღა და მხრებში მოვიხრები, სახე გამიფითრდება და მხოლოდ იმაზე ვიფიქრებ, ვაიმე სად არის ჩემი სიგარეტი, რატო არ წამოვიღე სიგარეტი, ზუსტად მაშინ რაღაც ხდება.
  არა, განა პანიკის შეტევას ველოდები და ის რომ მოვა, მერე გადამრჩენელი სასწაულიც მოყვება –  არაა, არაფერი ეგეთი გრანდიოზული, მაგრამ რაღაც მაინც ხდება.
  და ეს  არის ხოლმე, თუ შეიძლება ასე ითქვას, გადარჩენის იმედი.
  
  აი, ვდგავარ, ვეწევი სიგარეტს, რომელიც არ უნდა მეყიდა, მაგრამ რადგან სხვა ვერაფრით ვიმშვიდებდი თავს, ვუთხარი, რომ რაღაცას ისეთს მაინც გავუკეთებდი, რაც უნდოდა და რაც მისთვის შემეძლო.
  ჰოდა, ვდგავარ და ვეწევი ამ სიგარეტს.
  როცა ასეთი დაძაბული ვარ, როცა თვალების ზემოთ ვერაფერს ვხედავ, მაშინ ეს ნაფაზები ისე ვერ მოქმედებს, როგორც სხვა დროს – ძალას ვერ მაცლის და გულის რევის შეგრძნებას არ მიჩენს.
  რამდენი წელია მწეველი ვარ და სიგარეტზე თავბრუ დღემდე მეხვევა მაშინ, როცა მისი დრო არ არის, მაგრამ ახლა არის და არაფერი იცვლება –  ვეწევი, მყარად ვდგავარ და ისევ პანიკაში ვარ.
  
  – შევბრუნდები და დღიურის ჩანაწერს გავაკეთებ – ამ და სხვა ფრაზებს იმისთვის ვისვრი ხოლმე, რომ რაღაც მეთოდს მივაგნო, რაც დამამშვიდებს. გეგონება, ფიზიკურად მტკივნეული ადგილია, რომელიც ჯერ არ მიპოვია და ხელის დადებით ვეძებ, რომ მერე მოვისრისო და იქნებ ამით ცოტა გავაყუჩო.
  ამ გეგმაზე რეაქცია არ მქონია. უფრო სწორად მქონდა –  სარკასტული:
  – პანიკის შეტევების დღიურის მორიგი ჩანაწერი! მიდი, ნინო, მიდი, ტემპი არ დააგდო, დღე არ გამოტოვო, დეტალურად აღწერე და ილუზიასაც კი რომ ვერ შეიქმნი უკეთ ყოფნის, მერე კიდევ უფრო დაღლილმა გააგრძელე ცხოვრება – რაღაცა ესე.
  – აბა, რა ჯანდაბა ვქნა. გეკითხები, რო დგახარ და დამცინი, რა ვქნა?! შემომხედე მხრებშიც კი ვერ ვიშლები. დილას რამით მაინც გეზრუნა ისე, ეგეთი მაგარი რო ხარ. ამ შარვლის, ბათინკის და საწვიმრის ერთმანეთთან შეუსაბამო ფერები ხო საღ გონზე მყოფმა აარჩიე, ამითვის მაინც რო მეტად მოგენდომებინა, იქნებ რამე სიმშვიდე მეპოვა, რას იტყვი
  – აა, ტანსაცმლის ფერებზეა? საწვიმარი არ მოგწონს და თვალებიდან ამიტომ ვერ იხედები? კაიიიიი, არ იდარდო, მშვენიერო, ხვალისთვის უკეთეს ფერებში ჩაგაცმევ.
  
  ეს დიალოგიც ვერ მეხმარება. არათუ ვერ მეხმარება, ისიც კი ვიცი, იმ ორი პერსონაჟიდან, რომელიც თავში უცბად გავაჩინე, მეორე, ‘არა პანიკური მე’ სინამდვილეში ვინ არის. მისი ხმა მესმის. ვერ ვიტან. მძულს.
  ახლა ვერაფერი, რაც ჩემს თავში ხდება, ვერ მეხმარება. საფერფლესთან მივდივარ და სახით ვიტრინისკენ ვტრიალდები.
  – წიგნები. რა წიგნები დამაბარეს ამ ბავშვებმა? რომელი თავები?
  საერთოდ, რატო არასდროს სრულდება ეს საბავშვო წიგნების ტომეულები? რომელს ვკითხულობთ ახლა ამ ‘ცნობილი ხუთეულის’? მეჩვიდმეტეს მემგონი, თუ რაღაც.
  აუ, აუტანელი სექსისტი ბიჭია ეს ჯულიენი. აუტანელი. მინდა, რო ვლეწო ხოლმე. ეს რაღაცა უფროსი ძმა, ბრიტანელი არისტოკრატი, რომელიც ისე ბუნებრივად უდგენს ქცევის წესებს და აძლევს შენიშვნებს დაუმორჩილებელ ან გაბრაზებულ გოგოებს, გეგონება, აი მართლა გეგონება, რომ ამისთვისაა გაჩენილი და საერთოდ ისიც გეგონება, რომ ბუნებრივად ესაა ნებისმიერი ჩამოყალიბებული კაცის საქმე. აი, ხო უნდა გაიღვიძოს დილას, ჩაიცვას, ისაუზმოს, მერე გავიდეს და გადაწყვიტოს, ვინ უნდა მოკეტოს, ვინ პრეტენზიულია, ვინ – უზრდელი, ვინ რა უნდა გააკეთოს, ვინ რა არ უნდა გააკეთოს. თან, ღმერთო ჩემო, ეს ავტორი ქალი მაინც არ იყოს. მაგრამ იცი რა, აი კაცი ასე არ მოყვებოდა, მართლა. ქალებს უფრო უყვართ ამ მასკულინობის გარომანტიზება.
  
  მოკლედ, სად ვიყავი? წიგნებზე, რომელი უნდა მეყიდა.
  თვალიერებისას გამახსენდა, რას ვეძებდი. არ გამოსულა შემდეგი ტომი ისევ თურმე. 
  
  და ამ დროს დავინახე.
  ‘გრძელფეხება მამილო’ წაკითხული გაქვთ?
  რამდენი წლის ვიყავი, თორმეტის? ცამეტის? სოფელში ვიპოვე ძველი გამოცემა, ყდაც აღარ მახსოვს, ჰქონდა თუ არა, ოდნავ გაყვითლებული ფურცლები მახსოვს მხოლოდ.
  გარეთ, ფეჩთან ვიჯექი, ალბათ ცუდი ამინდები იყო, რაღაცნაირი ნაცრისფერია ჩემს მეხსიერებაში იქაურობა და გეგონება, ამ წიგნმა აიღო და შემითრია შიგნით.
  ეს თეატრალური გამოთქმა არ ყოფილა ისე  – შეთრევაზე ვამბობ.
  პირველად აი მაშინ გამოვცადე, მეორედ – ქიქოძის ‘სამხრეთული სპილოს’ დაწყებისას და მერე კიდევ მახსოვს მსგავსი ეპიზოდები ერთი ბერძენი ავტორის წიგნზე, ოღონდ არც იმ კაცის სახელი, არც წიგნის, ახლა არ მოდის.
  ქიქოძეზე როგორ იყო და: არ ციოდა და აივანზე ვიჯექი. შუქი მენთო, სახლში ბავშვები თამაშობდნენ, მხოლოდ მოსაწევად გამოვედი და ისე გადავფურცლე რა, მეთქი ვნახოთ რატო გიჟდებიან ამ კაცზე. მომდევნო კადრი რეალური ცხოვრებიდან, რომელიც არც კი ვიცი, რა დროის შემდეგ მოვიდა, იყო თათიკო, კიბის ბოლოში მდგარი. თავი რომ ავწიე, ფიზიკური შეგრძნებასავით იყო, როგორ გამოვედი 80-იანების მიწურულის თბილისიდან და დავბრუნდი იმჟამინდელ წყნეთში.
  
  ჰოდა, მოიცა, ახლა ‘გრძელფეხება მამილოზე’ ვიყავი.
  მაშინ ფეჩთან ვიჯექი, კითხვა რომ დავიწყე. მერე ალბათ სასადილო მაგიდის სკამზე, მერე – საწოლში, მერე –  მგონი ისევ ფეჩთან და თან ვიცინოდი, თან ვხაზავდი რაღაცეებს, უკან იმ ადამიანების სახელებს და გვარებს ვიწერდი, ვისაც ახსენდება და აუ აუ, რაზე ვოცნებობდი? რაზე და ოდესმე მქონოდა მეც ისეთი სითამამე, რომ ასე თავისუფლად მიმეწერა ვინმესთვის წერილი –  თავისუფლად, იუმორით და ამხელა ფანტაზიით.
  მე არ მქონდა ესეთი ამბები. მაშინ არ ვიცოდი, რომ ამბების გარდა ამისთვის გადმოცემის უნარია საჭირო, მაგრამ რაც ვიცოდი, ისიც არ მქონდა.
  არც ამდენი წიგნი ვიცოდი, არაფერი მოკლედ და ვკითხულობდი გაოგნებული.
  ახლა ვცდილობ გავიხსენო, მართლა თორმეტის ვიყავი? მაგრამ არც ძაან უნდა მეშლებოდეს.
  ეს იყო ‘Gossip Girls’-მდე და ‘ბევერლი ჰილზამდე’. მგონი, საერთოდ პირველი წიგნი იყო, რომელიც კოლეჯის ცხოვრებაზე და პატარა გოგოზე წავიკითხე.
  
  ისე, პეპი არ მქონდა ბავშვობაში წაკითხული.
  აი, ბავშვებისთვის რომ ვიყიდე, მაშინ წავიკითხე მგონი ორჯერ. და პეპი რომ მახსენდება, ახლაც ცხვირის წვერი მეწვის. რანაირად შეიძლება, პეპი არ გქონდეს წაკითხული.
  იქნებ, რომ წამეკითხა მაშინ, უფრო თამამი ვყოფილიყავი? იქნებ უფრო ძლიერი გავზრდილიყავი? იქნებ ოცნების უფლება მიმეცა საკუთარი თავისთვის?
  
  მოკლედ, არც პეპი მქონდა წაკითხული და ეს ‘გრძელფეხება მამილო’ ნამდვილი აღმოჩენა იყო.
  ალბათ მაინც იქნებოდა.
  
  ჰოდა, ახლა ვდგავარ და თაროზე ვუყურებ.
  სახელიც არ მახსოვდა, მაგრამ რომ დავინახე, ვიცანი. რა რთული გასახსენებელი კიდევ ეს იყო. ვყიდულობ და მაგიდასთან ვბრუნდები.
  მხოლოდ ამის გამოც კი უკვე ისეთი ბედნიერი ვარ, თუმცა თვალების გასწვრივ და ცოტა ზემოთ ბინდი ისევ მაწუხებს და წიგნს ვშლი.
  არა, არ მინდა 17 წლის ვიყო, რომ ეს გამოცდილება გავიარო. ჩემი და ამ წიგნის პერსონაჟის ასაკს საერთო მხოლოდ ციფრები ექნებოდა.
  თუმცა ახლა? ახლა 33 წლის ვარ, თითქმის ორჯერ დიდი, ვკითხულობ, ვიცინი და ისევ მიკვირს ამ ბავშვის ფანტაზიის ძალის და იუმორის, მშურს მისი თავდაჯერების და ისევ მინდება, რომ მყავდეს ვინმე, ვისაც წერილებს მივწერ ასეთს – თამამს, რაც თავში აზრად მომივა, ყველაფერს და თან სტილი მექნება დაცული – იუმორის და ერთგვარი ხელშეუხებლობის.
  
  სულ ახლახანს გავიგე, რომ წერილის წერისას ადრესატზე ისე არ ფიქრობ. ამ დროს უფრო მნიშვნელოვანი ისაა, რომ გჭირდება ან მოგწონს საკუთარი ფიქრების და ემოციების გამოხატვა და თან სტილს იცავ – დასაწყისი უნდა ჰქონდეს და დასასრული და წერისას უნდა გქონდეს რწმენა, რომ მკითხველს დააინტერესებ – ანუ ყოველთვის, ერთნაირად, გაუთავებლად პანიკურ შეტევებზე ვერ მოყვები, და მგონი, როცა იცი, ვის წერ, მერე ეგ აღარც გინდება.
  
  ჰო, რაღაც ასეთი ხდება ხოლმე ყოველთვის, როცა ვფიქრობ, რომ ვეღარ გავუძლებ, რო აქ მორჩა. კარგი იქნებოდა, შემეძლას ვთქვა, რო აი ასეთი რაღაც ხდება და ეს ყველაფერს ცვლის, მაგრამ არაა. თუმცა ხანდახან საკმარისია, რას იტყვი?

  March 19, 2024

  Uncategorized

• Dancing with Demons: My Fear-Fueled Odyssey

  ძლიერი, თითქმის დაუძლეველი პანიკური შიშის მდგომარეობა ჩემთვის ცნობილი არც ისე დიდი ხნის წინ გახდა.
  ახლა, უკან რომ ვიხედები, მეღიმება, როცა არ იცი, რა საშინელებაში შეიძლება გადაეშვა, როგორ ვერ აფასებ იმას, რაც გაქვს. ნამდვილად არასდროს მიფიქრია, რომ უბრალოდ პანიკის გარეშე გათენებული დილის მადლიერი უნდა ვყოფილიყავი. ჰაჰა.
  
  რა როგორ დაიწყო, მნიშვნელობა არც აქვს. პროცესი კი ესე მიდის:
  დილას, რომ ვიღვიძებ, თვალის გახელისთანავე მოდის ტალღა, რომელიც პირდაპირ მაგდებს საწოლიდან. დილა ჩემთვის 6-ის მიდამოებში იწყება და ძირითადად იქამდე მეღვიძება, სანამ მაღვიძარა დარეკავს 05:40-ზე.
  ერთგვარად ენერგიულ დასაწყისს გავს: ადრიანად დგები, დგები რომელია – ხტები საწოლიდან და წინ მთელი დღეა. და თან არც არის.
  წინ მხოლოდ ძლიერი ტალღაა, რომელიც მთელს სხეულში მოძრაობს და გეუბნება, რომ დაღუპვის პირას ხარ და ამას ისე დამაჯერებლად აკეთებს, რომ სხვა ფიქრის არც ადგილი რჩება და არც დრო.
  ეს გრძელდება დაახლოებით ერთი საათი. ამ დროის განმავლობაში ყველაზე მეტი რაც შემიძლია გავაკეთო, არის ყავის მოდუღება, აივანზე გასვლა და მოწევა.
  იქ რომ ვზივარ, ამ ფიქრებს არც ვუძალიანდები, რადგან სანამ სხეულს სრულად არ ჩაივლის, სანამ ყველა ნაწილში არ ვიგრძნობ, როგორ მეშინია, მანამდე თითქოს არც გავა. მერე ვფიქრობ, რომ კაი ახლა, რაც არის, არის. გასაგებია, რომ გამოსავალი არ არსებობს, გასაგებია, რომ გეშინია, რას ვიზამთ და ამ მონოლოგის შემდეგ ვიწყებ ცხოვრებას.
  ასეა თუ ისე, ეს ეტაპი, ეს დაახლოებით ერთ საათიანი რუტინა, ყოველ დილას უნდა გავიარო, სხვანაირად დღის სხვა მონაკვეთში მოვა უფრო ძლიერად და მეტი კონცენტრაციით დამარტყამს.
  შემდეგ თითქოს შედარებით თავისუფალი ვარ – სიკვდილმისჯილი, რომელსაც გააზრებული აქვს თავისი მდგომარეობა და საკანში შემოსულ მზის მეჩხერ სხივებზეც კი მადლიერია, რადგან რო რამე, ესეც აღარ ექნება ცოტა ხანში. რაღაცა ესე.
  ამ შედარებიდან თუ გამოვალთ, რაც პრინციპში ნამდვილად მეტ-ნაკლები სიზუსტით ასახავს იმას, როგორც ვგრძნობ ხოლმე თავს, ეს მადლიერება, ეს უმნიშვნელო ამბით გამოწვეული სიხარული და ენერგია დღის გაგრძელებაში მეხმარება და ბოლოსკენ მაქვს ხოლმე განცდა, რომ არც ისე ცუდადაა საქმე  – კიდევ ერთი დღე გავიდა და ასე გავა სხვებიც, თუმცა მოდის ახალი დღე და ახალ-ახალ შიშებიც.
  
  რატომ შეიძლება ადამიანი ასეთ მდგომარეობაში ჩავარდეს?
  ზუსტი და მოკლე პასუხი არ მაქვს, თუმცა რაღაც მაქვს, კი არაფერს ცვლის, მაგრამ მაინც:
  
  პირველ რიგში, და ეს უმნიშვნელოვანესი მგონია, ასეთ მდგომარეობაში ის ადამიანები ვარდებიან, ვისაც ბავშვობიდან არ აქვს ნასწავლი დაცულობა, არ მიუღია (ისე, რომ შეიძლება არც ახსოვს ეს რა ეპიზოდია) მხარდაჭერა მისთვის კრიტიკულ ეპიზოდში და დაისწავლა, რომ ეს ასე იქნება და დანარჩენი ცხოვრების განმავლობაში ამ საკითხს აღარ მობრუნებია იქამდე, სანამ რაღაც ახალი და მძიმე არ დაარტყამდა.
  ამით ზრდასრულის ადამიანის პრობლემებს ბავშვობას არ ვაბრალებ და თავის გამართლებას არ ვცდილობ, უბრალოდ საბედნიეროდ, ცხოვრების დიდ ნაწილში მძიმე შემაშფოთებელი გამოცდილებები ესე ყოველდღიურად არ შემოდის და მეტ-ნაკლები სიმძიმის დაბრკოლებებთან გამკლავებისას ესე მარტივადაც არ იქრაშები. მხოლოდ მაშინ, როცა რაღაც შენთვის დაუძლეველს აწყდები, დგება შინაგანი ძალის და თვითრწმენის სრულად გამოყენების დრო, მიიხედ-მოიხედავ და სადაა ეს ძალა? არსად. იმ დროს როცა დაცულობა უნდა გეგრძნო, შენ დაუცველობა ისწავლე და ახლა ვერანაირ შინაგან რესურსს ვერ პოულობ.
  
  მეორე  შეიძლება იყოს არც ისე დიდი ზომის, თუმცა გრძელვადიან პერიოდში პრობლემების მატება და ერთმანეთზე შემოწყობა. ამ დროს, უკვე ზრდასრული სწავლობ, რომ ეს ასეა – სულ რაღაც ახალი გემატება და პოზიტიურ ფიქრებს, იმედებს, ოცნებებს ნაკლები ადგილი რჩებათ. ეს ყველაფერი გროვდება და ერთ დღეს შეიძლება პატარა კენჭმა წაგაქციოს უკვე – გადავარდე იმაში, რასაც ვიზუალურად თუ წარმოვიდგენ, დიდი ხევია, ძალიან ღრმა და როცა იაზრებ, უკვე სულ ქვედა წერტილში ხარ. ზედაპირი ისე შორსაა, დაუძლეველი გეჩვენება და რადგან მთელი წინა გამოცდილება მხოლოდ ვარდნა იყო, თავში აზრადაც არ მოგდის, რომ აქედან ამოსვლა შესაძლებელია. გაქვს განცდა, რომ ამ ტერიტორიაზე სრულიად მარტო ხარ, ხმას ვერავის მიაწვდენ და იყინები.
  
  ეს ისე, ზოგადად რომ ავხსნა, თუმცა ამას როგორც წესი ყოველთვის ემატება ის, რომ დაუცველ მდგომარეობაში მყოფს ადვილად გპოულობენ ის ადამიანები, ვისაც სხვადასხვა მიზეზის გამო ძირითადად ინტერესად შეიძლება ჰქონდეთ, რომ შეგაშინონ და ამით თავისთვის რაღაც სარგებელი ნახონ – ასეთ ადამიანებს მე უმარტივესად ვიწებებ, მაგალითად, ნიჭი მაქვს. ეს ის ერთ-ერთი იშვიათი უნარია, რაც ძალიან კარგად მაქვს განვითარებული. მანიაკს ეძებთ? მკითხეთ და მომეცით სულ ცოტა დრო, ისეთს გიპოვით, დანახვისთანავე გაგაჟრიალებთ. სხვათა შორის, სულ ოდნავ პასუხისმგებლობასაც კი არ ვკიდებ ამ და ზოგადად ასეთ ადამიანებს, არანაირს. ვახსენებ მხოლოდ იმიტომ, რომ პროცესი აღვწერო – როგორ ყალიბდება მუდმივი პანიკა.
  
  ამდენი რომ არ მეწერა, შემეძლო მოკლედ მეთქვა, რომ ყველაფერი მოწყვლად მენტალურ მდგომარეობაზე გადის ხო? ტექნიკურად კი, ეგრეა, მაგრამ ოდესმე ვინმეს დახმარებია თავისი პრობლემის ერთ მოკლე ფრაზაში მოქცევა და ამით მისი დაკნინება, უმნიშვნელობის გამოხატვა და ზოგად ჩარჩოში მოქცევა? პრობლემა თუ მნიშვნელოვანია, მაშინ – არა.
  
  მოკლედ მხოლოდ იმის თქმა შემიძლია, რომ ‘მოიხოდე შეჩემა’ ტიპებისთვის არ ვწერ და როგორც კი ეგ აზრი დაგიფორმირდებათ, ეგრევე შეგიძლიათ გათიშოთ ეს ტაბი, თქვენთვის გასაგები სამყარო აქ არ არის. ამით პრივილეგირებული ადამიანები ხართ და ეს მხოლოდ ძალიან კარგია.
  
  რატომ ვყვები საერთოდ ჩემი მდგომარეობის შესახებ?
  
  როცა რაღაცას ვყვები, ორი მიზნიდან ერთ-ერთი მაქვს.
  ან ის მინდა, რომ გასული გამოცდილების დოკუმენტირება გავაკეთო და ამით მომავლის საკუთარ თავს დავეხმარო, რომელიც ამას მოუბრუნდება და ექნება ერთგვარი ინსტრუქცია გამკლავების, ან მიმდინარე შეგრძნებებისგან  წერით მინდა გავთავისუფლდე.
  გამოცდილებების უმეტესობაში მარტო არ ვარ, რაც ამ შემთხვევაში სამწუხაროა, თუმცა არც შენ არ ხარ მარტო, ვისთვისაც ეს ყველაფერი გასაგებია. და ორივე სადღაც კარგად ვიქნებით – ამის თქმაც მინდა ხოლმე.
  
  მიზნებში ჩემი მდგომარეობის ვალიდაციის სურვილი აღარ ურევია. საკმაოდ კარგ ვალიდაციას ვუკეთებ საკუთარ თავს, ხშირად ვფიქრობ, რომ ზედმეტსაც.
  ასევე, უმეტეს შემთხვევაში, არაფერი მაქვს დასაკარგი, როცა რაღაცას ვაზიარებ, რადგან ყველაფერი ისედაც დაკარგული მაქვს უკვე ჰაჰა.
  ისე, ახლა ეს ბოლო ქეისი არ დგას. ახლა ამის გაზიარება მაწუხებს – ჩემთვის სტრესულია იმაზე ფიქრი, რომ აუდიტორიაში ისეთი ადამიანიც იქნება, ვინც საერთოდ არ მინდა ხედავდეს, როგორ ვერ ვუმკლავდები რამეს, რადგან ერთგვარად სისუსტეს არ მაპატიებს და გამრიყავს. მე კიდევ, მიხვდებოდით, რომ მადარდებს, რას იზამს, და ამიტომაც ეს რთულია ახლა.
  მაგრამ მაინც ვწერ და რა ჯანდაბად ვშვები ამას?
  ალბათ ზუსტად იმიტომ ვაკეთებ, რომ  ამ მდგომარეობასთან ბრძოლის მეთოდად ავირჩიე ჯერ მისი მიღება – მე ვიღებ, რომ მეშინია, ვიღებ, რომ თავს უსუსურად და უუნაროდ ვგრძნობ, ვუჩერდები ამას.
  ვზივარ და ვტირი, ვზივარ და ფიზიკურად ვერ ვინძრევი, ნაბიჯს თუ ვდგამ, ვგრძნობ როგორ მოძრაობს ჩემს სხეულში ფიზიკურად რაღაც ცივი ტალღა და სანამ ამას არ მივიღებ, სანამ ყველა შიშით არ შემეშინდება, ეს არც დამტოვებს.
  კი, ძალიან რთულია იმაზე ფიქრი, რომ ამის გამო ან უნდობლას შეიძლება ვაჩენდე ან მშიშარა, პატარა ადამიანად ვჩანდე და ამით ვირიყებოდე, მაგრამ მეორეს მხრივ, თუ შევაკავებ, თუ ამას არ გამოვიტან, აქედან ვერც გამოვალ. ჩემი ამ მდგომარეობის აღწერით თუ რაღაცას დავკარგავ, ესე იგი უნდა დამეკარგა კიდეც. მთავარია, აქედან თავის დაღწევა შევძლო – ეს არის ერთადერთი, რასაც მნიშვნელობა აქვს.
  
  დღეს რატომ გადავწყვიტე ამის მოყოლა?
  ველლ, დღეს თვალის გახელისთანავე ამ შიშებთან ერთად გაჩნდა სხვა განზომილებაც: სამი თვის წინანდელი პარიზის სტანდარტული დილა. იქაც ასეთ დღეში ვვარდებოდი. ნუ, რა მნიშვნელობა აქვს სად ხარ. გამოვბოდიალდებოდი დიდ მისაღებში, დავვარდებოდი დივანზე და ვიჯექი ესე ცოცხალ-მკვდარი. ეს ყველაფერი იქაური დროით საკმაოდ ადრე ხდებოდა და ამის გამო 1-2 საათი არავინ მაკითხავდა. ამასობაში ნელ-ნელა ეს ტალღა გაივლიდა და მერე მთელი დღე მიდიოდა შესანიშნავად, რადგან ევროპის დედაქალაქში ვიყავი, ულამაზესი იყო და იქ უნდა ვიცხოვრო ალბათ 10 წელში.  ჰოდა, მაგაზე გამეცინა, მეთქი რა აზრი აქვს სად იტანჯები, თუ მაინც ტანჯვაა, ისევ პარიზში ჯობია და მეტწილად ირონიულ ნოტაზე წამოვდექი. ამან გარკვეული ტვირთი მომაშორა და მომცა საშუალება ეს ჩანაწერი გამეკეთებინა ამ ფორმით და არა იმით, რითაც სხვა ყოველ დღეს.
  ის სხვა დღეების დაახლოებით ასეთია:
  ‘ძალიან ცუდად ვარ.
  არ ვიცი, რა ვქნა.
  რა გავაკეთო?
  ვერ ვმშვიდდები
  აღარ შემიძლია.
  ვერანაირ გამოსავალს ვერ ვხედავ.
  რა ვქნა?’
  რაღაც ესეთი, უფრო გრძელ თრედად. ჰოო, ცოტა უიმედოა. 🙂
  
  სად არის გამოსავალი?
  გამოსავალი, გამოსავალი… არსებობს სისტემური გამოსავალი თუ გადაწყვეტა მხოლოდ ეპიზოდურად შემოდის?
  მჯერა, რომ პირველია სწორი პასუხი, რომ გამოსავალი ნამდვილად დგას mental toughness-ის გამომუშავებაზე, მაინდსეტის ცვლილებაზე და იმის რწმენაზე, რომ რაღაც არ გვარდება ახლა, მაგრამ მუდმივი მუშაობით, თავის არ დაზოგვით, არ გაჩერებით გვირაბის ბოლოს სინათლე გამოჩნდება.
  ასევე, ვიცი, რომ ეს პრაქტიკა, მენტალური გამძლეობის გამომუშავების პროცესი, გრძელვადიანია და ისეთივე ჩავარდნებით მიმდინარეობს, როგორც ზოგადად ემოციური ჰილინგი ტრავმული გამოცდილების შემეგ.
  ჰოდა, აქ ვარ – მუდმივი პანიკის და მასთან ბრძოლის პროცესში ჩავარდნებით და ჯერ-ჯერობით თითქმის არასდროს აღმასვლებითაც, მაგრამ მივდივარ რა. სხვა რა გზაა.
  
  ამასობაში მოვიდა გაზაფხული ისევ, სკოლაში არდადაგები ეწყებათ ჩემს შვილებს, თმებზე მემატება ჭაღარა და თვალების გარშემო – ნაოჭები. წონაში არ ვიმატებ, რაც მიკვირს.  ისევ ვვარჯიშობ, რაღაცეებს ხან ვკითხულობ, ხან ვუსმენ, ბავშვებს აქეთ-იქით დავყვები. ისევ დავდივარ კვირაობით ლისზე და ისევ ყოველ დღე მჭირდება ვიფიქრო საღამოს ვახშმის რაობაზე. ისევ ყოველ ორ დღეში ერთხელ ვფიქრობ სიგარეტისთვის თავის განებებაზე და საბედნიეროდ, ჯერ-ჯერობით ისევ მყავს მეგობრები. რადგან რაღაცეები ისევ მიდის რეჟიმში, იმედი მაქვს ხოლმე, რომ მეც ნელ-ნელა წინ მივდივარ, თუმცა, ცხადია, ამაში დარწმუნებული არ ვარ.
  ხანდახან, როცა შემოდის ფიქრები, რა იქნება ხუთ წელში, მაინც მეღიმება. რა ხუთ წელში, რა ხუთში? რომელ ხუთში? წელში? ანუ მართლა გაქვს იმედი, რომ ხუთი წელი გაძლებ?
  მართლა გჯერა, რომ ათი წლის შემდეგ მუდმივად თუ არა დროებით მაინც ხოლმე პარიზში განა ჩახვალ უბრალოდ, იცხოვრებ? რის საფუძველზე გჯერა? დღეს რა გაძლევს ამის იმედს?

  მაგრამ ეს ფიქრები კარგია, იცით. მშვენივრად მახსოვს, რომ ორი თვის წინ ესეც არ შემოდიოდა. რა მომავალი წლები, იმ დღეს როგორ დავასრულებდი, ეგ არ ვიცოდი. არა, განა ახლა ვიცი, უბრალოდ ახლა შემიძლია ვიოცნებო მაინც და გავიღიმო ხანდახან. ეგეც საქმეა. და იქნებ კუს ნაბიჯებით, მაგრამ გვირაბის ბოლოსკენ მივიწევ და არა სიღრმისკენ?
  იქნებოდეს იქნება 🙂

  March 1, 2024

  Uncategorized

• რეზიუმე

  რამდენად დაუცველი შეიძლება ვიყო?
  ამდენად:
  
  გამოცდილება:
  

  21 წლის ვიყავი, მუშაობა რომ დავიწყე სატელეკომუნიკაციო კომპანიის ქოლცენტრში. უნივერსიტეტი ახალი დამთავრებული მქონდა, ახალი დაოჯახებული ვიყავი, შემოსავალი არ მქონდა, მაგრამ თან ჩემი ეგო ვერ იღებდა, რომ ის ვინც მე უნდა გავმხდარიყავი, მომავალი ვარსკვლავი, ქოლცენტრის ოპერატორი იქნებოდა. ახლაც კი რთულია აღიარება, რომ ამდენად არარეალისტურად ვაფასებდი საკუთარ თავს, მანამდე გაწეულ შრომას და გარემოს, რომელშიც ნავიგაცია მიწევდა. იქ 25 წლამდე დავრჩი, პარალელურად მოკლე პერიოდი იგივე კომპანიაში მარკეტინგის თიმი შეიკრა, იქაც ვმუშაობდი, მაგრამ ეს მეორე გამოცდილება რეზიუმეში თუ ჩაიწერებოდა, თორემ იქ არც ხელშესახები გამიკეთებია რამე და ცხოვრებისეული გაკვეთილების მეტი არც არაფერი მისწავლია.
  
  რადგან ეს ნამდვილი რეზიუმე არ არის, გვერდით მიმდინარე პროცესებსაც აღვწერ:
  უნივერსიტეტში სწავლის პერიოდში არანაირ სტაჟირებაზე არ მიფიქრია. ვერ მოვიტყუები, რომ სწავლის პროცესი იყო ისეთი ინტენსიური ან რამე ისეთი განაცხადები იდებოდა, სადაც სრული ჩართულობა მჭირდებოდა და პარალელურად ვერ დავძლევდი. რა ვიცი, ქარაფშუტა ვიყავი, მეგონა, რომ School smart-ობა საკმარისი იქნებოდა, მეგონა, რომ ცხოვრება ესე მუშაობს – გამოცდებს კარგად თუ აბარებ,თუ სასწავლო გეგმას მიყვები, ასევე გააგრძელებ სამუშაო ბაზარზე.
  ქოლცენტრში მუშაობის პირველი წელი განსაკუთრებით გამიჭირდა. ძალიან ხშირად ვტიროდი იმის გამო, რომ მეტს ვერაფერს მივაღწიე და გაბრაზებული მომხმარებლების ჩხუბი უნდა მომესმინა, მთელი დღეები ამ გრაფიკში ვყოფილიყავი გამოკეტილი და სახლში ისეთი დაღლილი დავბრუნებულიყავი, რომ სხვა არც არაფრის თავი მქონოდა. საკუთარი თავით მაშინ დაწყებული ფრუსტრირება 10 წელი გამყვა და გაღრმავდა.
  მომდევნო წლებში  უკეთესი ოპერატორი გავხდი, პასუხისმგებლობიანი და კომპეტენტური, თან  ბავშვების გაჩენა დავიწყე. რანაირად ჟღერს, მაგრამ ასე იმიტომ ვწერ, რომ სულ ცოტა ხანია საკუთარ თავს ვაპატიე ყველა ჩამორჩენა, ყველა წარუმატებლობა და ამ ოდნავ თვით-ირონიას არაუშავს. სტაბილური შემოსავალი ყველაზე მეტად მჭირდებოდა, შემდეგ – ანაზღაურებადი დეკრეტული შვებულება, შემდეგ –  სამსახური სახლთან ახლოს. ამან ძალიან დამიჭირა და  დამაპატარავა.
  ეგ გავხდი: მომუშავე დედა, სტაბილური გრაფიკით და საკმარისი ანაზღაურებით რეგიონის ქალაქისთვის. რა მშვენიერია.
  თუმცა მეორე შვილზე დეკრეტის ანაზღაურების ბენეფიტი არ გამომიყენებია. იმ სამსახურიდან წამოსვლაზე განცხადება მანამდე დავწერე, რადგან ვიცოდი, რაც არ უნდა მომხდარიყო, იქ აღარ დავბრუნდებოდი და კი პატარა აქტია, საკმაოდ არაპრაქტიკულიც, მაგრამ ჰო, მაშინ ვამაყობდი ამით. შეიძლება ასეთი პატარ-პატარა რაღაცეები გვეხმარება.
  მალევე მივხვდი, რომ იმ კომპანიაში არც მარკეტინგში იყო ჩემი ყოფნის საჭიროება და წამოვედი.
  
  შემდეგ მოკლე პერიოდი ვთანამშრომლობდი საგანმანათლებლო პროექტის ფარგლებში ერთ ძალიან კარგ ორგანიზაციასთან და მიყვარდა ყველაფერი, რასაც ვაკეთებდი – ქვემო ქართლში სკოლებში დავდიოდი, მასწავლებლებს და მოსწავლეებს საერთაშორისო საგანმანათლებლო პლატფორმების ქართულად თარგმნილ ვერსიებს ვაცნობდი. რუსთავში ვცხოვრობდი, სკოლის ასაკში სრულ ინფორმაციულ ვაკუუმში ვიყავით ყველა გარე შესაძლებლობაზე და ერთგვარად თითქოს ბალანსის აღდგენას ვახერხებდი – ვეხმარებოდი ისეთ ბავშვებს, როგორიც ერთ დროს თავად ვიყავი.
  მერე საცდელ პროექტზე გადავერთე, იქ კოორდინაციას ვაკეთებდი.
  ამ გამოცდილებიდან მნიშვნელოვნად მახსოვს, რომ პროექტის დახურვისას მადლობის შეტყობინებები და ბონუსი მივიღე. არც ერთს არ ველოდი. პატარა პროექტი იყო, საკმაოდ მცირე ბიუჯეტით და არც კი დამიშვია, რომ ვინმე ან ფინანსურ რესურსს გამოყოფდა ან მითუმეტეს იმაზე დაიხარჯებოდა, რომ მადლობა გადაეხადა. ერთგვარად იმ ასაკში თითქოს გარდამტეხი იყო, რომ წინა გამოცდილებიდან გამოვსულიყავი, სხვანაირი სამუშაო გარემოც მენახა და დამეჯერებინა, რომ შეიძლებოდა ვინმესთვის ღირებული ვყოფილიყავი.
  
  აქედან სხვაგან, ისევ განათლების მიმართულებით, გადავინაცვლე და რამდენიმე წელი ვმუშაობდი. თავიდან ზუსტად არ ვიცოდი, რას ვაკეთებდი, მაგრამ ის მომწონდა, რაზეც გუნდი მუშაობდა და ისიც, როგორ მუშაობდა. ნელ-ნელა დავაიდენტიფიცირე, რომ პროექტების კოორდინაცია ერქვა ჩემს საქმეს. თუმცა იქ ხშირად მქონდა აღქმა, რომ არათუ საკმარისად კარგი არ ვიყავი, არამედ საერთოდ გაუგებარი იყო, ეს ხალხი რატომ მეთანამშრომლებოდა. ისინი ძალიან კარგები იყვნენ თავიანთ საქმეში, მე კიდევ ხან არ ვიცოდი, რა როგორ კეთდებოდა, ხან შეხვედრაზე მაგვიანდებოდა, ხან ჩემი შვილებიდან რომელიმე ავადობდა. არა, ცხადია, მუდმივად ასე არ იყო, მაგრამ მე ასე ვხედავდი. ასეთი პერიოდები, საკუთარი თავის დაკითხვის, თვითშეფასების ვარდნის, სხვადასხვა დროს ბრუნდებოდა, მაგრამ იქიდან არ მოვდიოდი – ძალიან გავიზარდე პროფესიულადაც, ვფიქრობ პიროვნულადაც და ახლაც კი, ამ გადმოსახედიდან, ეს გამოცდილება მთლიანობაში უფრო კარგად შემიძლია შევაფასო, ვიდრე ცუდად.
  ახლა, როცა საკმაო ხანია, თანამშრომლობა შევწყვიტე და სხვა გამოცდილებები დავიგროვე, საკუთარი თავისთვის დასმულ კითხვებზე პასუხი მაქვს და ეს კარგია.
  
  ამ სამსახურის პარალელურად, მაშინვე ჯერ საკუთარი ბიზნესი დავიწყე მეგობრებთან ერთად, რომელიც ვერ ვამუშავეთ, დავიტოვეთ ფინანსური ვალდებულებები, ვფიქრობ მაინც ვერ ნასწავლი გაკვეთილები და დავიშალეთ. ღმერთო, რა კარგია, რომ ეს მალე და თითქმის უმტკივნეულოდ გავაკეთეთ.
  იმჟამინდელი მეუღლის კომპანიაში გადავინაცვლე და თვითშეფასების ვარდნის პროცესს ორივე სამსახურში ერთდროულად გავდიოდი. აქ თავიდან ვიცოდი რას ვაკეთებდი, მომწონდა ეს პროცესები, რომლებიც იქომერსში იყო, ვსწავლობდი და მიმაჩნდა, რომ კომპანიას ამით ძალიან კარგ საქმეს ვუკეთებდი.  თუმცა შედეგები რიცხვებით იზომება. ის, რასაც მე ვაკეთებდი, პირდაპირ ფულს არ წერდა და ნელ-ნელა ორი მიმართულებით დამეწყო პრობლემები: ჩემ გაკეთებულ საქმეს აზრი არ ჰქონდა და მე ფულის შოვნა არ შემეძლო. ეს ორი ფიქრი, ორი დიდი ლოდი კარგა ხანს ვატარე. ახლაც მხრებზეა, ნუ, კარგად ჩამოტეხილი და შემსუბუქებული, მაგრამ პერიოდულად მძიმდება ხოლმე.
  
  განქორწინების შემდეგ ერთად მუშაობის გაგრძელება ვცადეთ და ამით დიდი დრო დავკარგეთ ორივემ.  ამას სხვა რესურსი სჭირდება. რაც მანამდე წამიკითხავს უცხოურ ქეისებზე, ჩვენს შემთხვევაში არ გამოვიდა.
  ახლა რომ ვაჯამებ, მაშინ ისე მეშინოდა პირადი ცხოვრების ხელახლა დაწყების პარალელურად, კარიერაშიც ახალ გამოცდილებებზე მეფიქრა, ამით პრობლემები მხოლოდ გავიმწვავე. ახლა ვეღარაფერს ვიზამ. იმასაც კი ვერ ვიტყვი, რომ შემეძლოს, იმ ნინოს მივუბრუნდებოდი და ვაიძულებდი, სხვა გზა გამოენახა მეთქი. ძალიან რთულია ამხელა გადაწყვეტილებების ერთდროულად ტარება, მაგრამ ამის არ გაკეთება შეცდომა კი იყო, უდაოდ.
  
  ახლა მარტო ვარ კიდევ უფრო მცირე ზომის ბიზნესში, რომელსაც ყველა მიმართულებით უჭირს, განსაკუთრებით კი ქეშის. 

  
  რას ნიშნავს საკუთარი ბიზნესის მართვა და რატომ საერთოდ ეს გადაწყვეტილება:
  

  საკუთარი ბიზნესის მართვას, ისე როგორც დაქირავებულ შრომას, ორივე მხარე აქვს კარგიც და ცუდიც და ეს ორივე ერთმანეთთან მჭირდოდ დაკავშირებულია:
  კარგია, რომ ვცდილობ ის ვაკეთო, რაც ნამდვილად მიყვარს, მე განვსაზღვრავ ამას. გადაწყვეტილებები ჩემია და არა – ნაკარნახევი. თუმცა სირთულეც აქვეა: არ ვარ დარწმუნებული, რამდენად სწორად ვაკეთებ ნავიგაციას ამ გადაწყვეტებში, მიჭირს სხვების გამოცდილების გაზიარება. ასევე საკმაოდ რთულია დროის დაგეგმვა და განაწილება. ვერავინ მეტყვის, რომ კონკრეტული თასქი ამ დროში უნდა დასრულდეს – მე ვარ, ვინც ეს უნდა თქვას.
  ყველა გადაწყვტილებაზე პასუხისმგებლობა მხოლოდ ჩემია. და ამის კეთებას, საკუთარი ბიზნესის მართვას იმდენად დიდი დროითი და ადამიანური რესურსი სჭირდება, რომ ხშირად ვფიქრობ, რანაირად მძინავს საერთოდ ღამე, როგორ ვცდები, რამდენს ვკარგავ.
  მაგრამ მე მინდა, რომ აქ ვიყო. იძულებით არ ვარ. ვიცი, რა მინდა. 
  

  რისი აღიარება მიჭირს:
  

  მიჭირს დავაიდენტიფიცირო და ვაღიარო, რა არ ვიცი ან  რას ვერ ვუმკლავდები.მეშინია, რომ ‘ყველა გაიგებს, რომ არაფერი შემიძლია’.  ხშირად იმის გამხელაც მიჭირს, რას ვაკეთებ ყოველდღიურად – ჯერ ერთი, მგონია, რომ ჩემი ქმედებები დიდად შედეგის მომტანი არ არის და ამიტომ და მეორეც, რადგან შედეგები კარგი ნამდვილად არ მაქვს, მაშინ როგორ უნდა გავამხილო, რომ მთელი დრო ამაში ვიყავი? მეტი არაფერი შემიძლია?
  
  რთული გამოცდილებები მქონდა წელს და ჩემი შრომისუნარიანობა საკმაოდ დაქვეითდა. ამაში წლის ნახევარზე მეტი გავატარე და მიუხედავად იმისა, რომ სრულად დავძლიე, ახლაც რთულია იმის აღიარება, რომ მქონდა დღეები, როცა ვერაფერს ვაკეთებდი და სტანდარტულად, დატვირთულად 3-4 საათი თუ ვიმუშავებდი, ეგეც დიდი მიღწევა იყო.
  ამის დამალვა არ ჯობია? უსაფრთხოა. 

  რა არ ვიცი ჯერ:

  არ ვიცი, რამდენი ვღირვარ. ყოველთვის ძალიან მიჭირდა ნებისმიერ ფასზე მოლაპარაკება და ეს ახლა სულ მცირედით იცვლება.
  არ ვიცი, რამდენად კარგად ვაკეთებ იმას, რასაც ვაკეთებ და ხშირად ისიც არ ვიცი, ეს როგორ უნდა გავზომო. მოგება უნდა იყოს ჩემი საზომი? პროცესების კარგად მართვა? მომავალი საანგარიშო პერიოდის დაგეგმვა? ყველაფერი ერთად? ეს როგორ გავაკეთო? 

  რითი ვშველი თავს:

  სულ ახლახანს თერაპიის პარალელურად ქოუჩინგის სესიები დავიწყე. მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი მენტალური ჯანმრთელობა ყველა სხვა პერიოდთან შედარებით ბევრად უკეთესია, ვხედავდი, რომ ვერც იმდენად შრომისუნარიანი ვარ, რამდენადაც მჭირდება და ვერც იმაზე ვფიქრობ, რა შეიძლება იყოს ჩემთვის სასურველი შედეგი, როგორ დავგეგმო თუნდაც მოკლე პერიოდი. ბოლოს უკვე ძალიან გაჭედილი ვიყავი ყოველდღიურ საოპერაციო, ფინანსურ პრობლემებში და ჩემი მარტივი მიზანი მხოლოდ იმ დღეს გადარჩენა იყო.
  
  ქოუჩთან ეს შეხვედრები ძალიან მეხმარება იმის დაიდენტიფიცირებაში ან რიგ შემთხვევაში ხელახლა აღმოჩენაში, რა არის ის საქმე, რისი კეთებაც მიყვარს, რაც კარგად შეიძლება არ გამომდის, მაგრამ რაზეც თვალები მენთება, ასევე იმაშიც, ვიცოდე, რა არის ჩემი პრობლემა ყველაზე მნიშვნელოვან ბიზნეს პროცესებში:
  მეშინია კაცებთან საქმიანი ურთიერთობის, მათი თავდაჯერების, მათთან მოლაპარაკების წარმოების. ჩემი ტვინი ეგრევე ქმნის პროექციას, რომ ამ კაცმა ჩემზე უკეთ იცის, ჩემზე მეტი გავლენა აქვს, ჩემზე უფრო ძლიერია. ეგრევე წამგებიან პოზიციაში ვარ და როცა შემიძლია, გავურბივარ. ქოუჩინგის ეს პროცესი იმაში მეხმარება, რომ ვისწავლო, რა მდგომარეობაში აღარ შემეშინდება, რა უნარები და აქტივობები მჭირდება, რომ თანასწორად ვიგრძნო თავი.
  

  ჰო, შრომისუნარიანობაზე:
  

  ჩემი სამუშაო კვირის გრაფიკი დატვირთული კი არ არის, მტანჯველია 😀 დილას, რა დროსაც არ უნდა გავიღვიძო, ჯერ კიდევ მიჭირს თვით-ორგანიზება, რომ ვივარჯიშო და ერთი საათი მაინც ვიმუშაო, ან თუ განსაკუთრებულ შფოთში ვარ, ჩანაწერები გავაკეთო, სანამ ბავშვებს გავაღვიძებ. მერე მათი საუზმის, მოწესრიგების, სკოლაში დროულად მისვლის პროცესი უნდა უზრუნველვყო ყოველდღიური დრამების გათვალისწინებით და როგორც კი ამ მთელი დღის ფიზიკურ შრომას 10:00-მდე გავწევ, მერე სწრაფად გადმორთვა უნდა შევძლო მიმდინარე საქმეებზე, რომლებიც მეტ წილად პრობლემებია, ვიდრე მამოტივირებული ან სტაბილური სამუშაო გრაფიკი. აქ უნდა ვიყო ალბათ 17:00-მდე, თორემ მერე ბავშვების ვახშმის მომზადებას ვერ მოვასწრებ, სკოლიდან მოსულები რომ დამესევიან, რას ვიზამ? ეს მაინც კარგი გრაფიკია. ესე იგი მთელი კვირის საკვები პროდუქტები სწორად მოვიმარაგე, ესე იგი შფოთისგან უფუნქციო არ ვიყავი. როცა ბავშვები ბრუნდებიან, როგორც წესი, ისეთი დაღლილი ვარ, რომ უიშვიათესი შემთხვევების გარდა ვერაფრის გაკეთებას ვეღარ ვახერხებ და ეს მტანჯავს.
  
  სულ შემთხვევით აღმოვაჩინე, რომ ჩემი სოციალური ქსელის კონტენტი შეიძლება სხვა პორტრეტს ხატავს, მაგრამ რადგან ის არ ვარ, ვინც პოტენციური დამსაქმებლის მოხიბვლას ცდილობს, ეს მხოლოდ ჩემივე დაუცველობიდან გამომდინარეა.
  კარგად ვმალავ იმას, სადაც ყველაზე მოწყვლადი ვარ.
  ნამდვილად პროდუქტიული სამუშაო დღე 5 საათი თუ გაგრძელდა, მერე შესვენებით ძალები თუ საკმარისად აღვიდგინე და კიდევ 2-3 საათი გავუქაჩე, ეს უკვე იმდენად კარგი შედეგია, ასეთ დღეებს სათითაოდ ვიმახსოვრებ და ამით უბედნიერესი ვარ.
  

  შეჯამება:
  

  გასული წლის განმავლობაში რამდენიმე სამუშაო როლიდან გამოვედი, რამდენიმე ფაქტობრივად იძულებით ავიღე და ნელ-ნელა ვსწავლობ, როგორ გავაკეთო კარგად. ამ პროცესში ხშირია შფოთი, წარუმატებლობა, ფაქტობრივად ყოველდღიური სტრესი.
  
  თუმცა თავს ლუზერად აღარ ვგრძნობ, როგორც – ყველა სხვა დროს, სხვა წლებში. აღარ ვფიქრობ იმაზე, ვინ რას მიაღწია გარშემო. აი, ხო არც მიხსენებია, მართლა აღარ ვფიქრობ. ვცდილობ როგორც შემიძლია, რა დროითი, ემოციური და გონებრივი რესურსიც მაქვს ახლა იმით.
  კაცებით მართული სამყაროსიც ისე აღარ მეშინია, არც რამე რომანტიზმი მაქვს, რომ ყოვლისშემძლე ქალი ვარ, როგორც ყველანი ჩვენი სქესის. ეს არ მეხმარება. არ ვარ ყოვლისშემძლე, უამრავი რამე არ ვიცი, საკუთარ დროს და რესურსებს ისევ ცუდად ვგეგმავ, მოკლედ არაფერი ფენსი.
  
  სულ ახლახანს მცირე დროით შევიხედე სამყაროში, რომლის ნაწილიც მინდა ვიყო. იმის მერე რამდენჯერმე, როცა თავს კარგად ვერ ვგრძნობდი და გამოკითხვას ვიწყებდი, რა მაწუხებს, რა მაკლია, პასუხი იყო, რომ იქ ყოფნა მინდა, სადაც შესაძლებლობა მექნება ვიმუშაო პროცესებზე,  რომლებიც მიყვარს და მხოლოდ რაც კარგად კი არ გამომდის (რადგან უამრავი რამე არც კი ვიცი), არამედ საკუთარი დანიშნულების პოვნაში მეხმარება.
  
  უბრალოდ  ჯერ დასაწყისში ვარ. ისევ იქ ვარ, თერაპევტმა ჩემი ამ კარიერის გზის ცვლილებისას როგორც შეაფასა: დიდ ნაგავსაყრელზე გადაგდებული ჩვილი ვარ, რომელიც სათუოა, როგორ გადარჩება, მაგრამ ისე ტირის, ისე იქნევს ხელ-ფეხს, რომ უშველის თავს და კარგად იქნება.
  
  ასეთი დაუცველი რეზიუმე წაგიკითხავთ?
  მე – არა.
  ჰაჰა, არა, როცა მჭირდება, ამას არ ვიყენებ, მეორე მაქვს – ბევრად მოკლე და ფენსი.

  December 10, 2023

  Uncategorized

• ზამთარი

  ფშავში რომ ავდივარ ხოლმე ბოლო წლებში, ყოველთვის ცოტა ხანი ვდგავარ ან ვზივარ გარინდებული.

  არაფერს ვგრძნობ და ყველაფერს ვგრძნობ ერთდროულად. არ ჰქვია ამას საკუთარ თავთან ყოფნა ან რამე. საერთოდ არ ვგრძნობ ხოლმე თავს რამე სივრცეში. სულ არის ეგეთი მოკლე ეპიზოდი.

  მოვარდებიან ხოლმე ეს ბავშვები, რაღაცაზე მეძახიან, რაღაცას წუწუნებენ, რაღაც სჭირდებათ და მე ვდგავარ ისევ ესე. ვერ ვწყდები იქიდან და მინდა, რომ გაჩერდნენ, განა შემეშვან, თვითონაც იქნებ დაინახონ. ადრე ვცდილობდი ხოლმე მეთქვა, რომ შვილო შეხედეთ. მაგრამ მერე გავანებე.

  მამაჩემი მახსენდება ხოლმე ეგეთ დროს – ბავშვობაში დანახული მამაჩემი და ახლა მგონია, მესმის, რატომ იდგა ხოლმე ისე. ჰოდა ამ ბავშვებსაც მაგიტომ შევეშვი. მაშინ ვერც მე ვხედავდი.

  სევდიანი ვარ ახლა. დამთავრდა შემოდგომა, გამცვივდა ყველა ფოთოლი. სანამ ახლები ამოვა, სანამ ზამთრის გადაგორების ძალა გამიჩნდება, ალბათ ასე ვიქნები.

  არ მიყვარს ზამთარი.

  ყველა სევდიანი ამბავი ზამთარში მოხდა. ალბათ ძალიან დაღლილი და შეციებული ვიყავი და დაწოლილილ სიმძიმეს ვეღარ ვუძლებდი.

  სევდიანი ვარ ახლა და ვფიქრობ, ნეტა როდის იქნება, რომ იმ დღეს, როცა კალენდარს შევხედავ და იქ დაეწერება 1 დეკემბერი, მე ვიტყვი, რომ წავედი ახლა, აქედან რამდენიმე დღე წავედი და წავალ იქ, სადაც დამხვდება ყველაფერი ზუსტად ისეთი, როგორიც მე ვიქნები – ცივი, პირქუში და მთლიანად გაშიშვლებული.

  ვიდგები მყარად ყინულზე, ალბათ თოვლზეც და იქაურობა უბრალოდ მიმიღებს ისეთს, როგორიც ვარ, დამხვდება ისე, როგორც მჭირდება.

  ვუყურებ ამას იმდენი ხანი, რამდენიც ჩემ ყველა ტკივილს უნდა და მერე დავბრუნდები.

  ვერ ვიტან, როცა ვერ ვპოულობ წერტილს, სადაც მტკივა. როგორ გავხდები უკეთ, თუ არ ვიპოვი?

  ამდენი ხანია ვწერ, რამდენი ამბავი გავიხსენე და მოვყევი. რამდენი გვერდი ჩამოიშალა კიდევ და ბოლოს მოვედი აქ, სადაც ყოველთვის ვბრუნდები – უღრან ტყეებში, ოთხივე მხრიდან მთებში და არაგვის ხმაურში. მოვედი და დავმშვიდდი.

  კარგი, მოვიდეს ეს დამპალი ზამთარი.

  მოვიდეს უკვე მერამდენედ.

  ერთ დღეს, როცა კიდევ მოვა, მე იქ წავალ და ვეღარ მიპოვის.

  November 30, 2023

  Uncategorized

• 2063

  აქედან 40 წელში იქნება 2063 წელი. ეს ნამდვილად ასე იქნება და დიდი იმედი მაქვს, იმ წელს მოვესწრები. შეიძლება 2073-საც და იქნებ, ძალიან საკვირველად, 2083-საც, მაგრამ ეგენი ამ წუთში არ მაინტერესებს.
  სინამდვილეში ახლა არც 2063-ია ჩემი ინტერესის ობიექტი, მაგრამ როცა ის ხარ, ვისაც ყოველი მომდევნო დღის გათენების ეშინია, ვინც პანიკით იღვიძებს და მერე იმ მდგომარეობიდან გამოსვლაში საათებს ხარჯავს, დამამშვიდებელია ფიქრი შორეულ მომავალზე – იმდენად დიდ დროზე, რამდენიც ჯერ არც მიცხოვრია.
  უფრო შორს იმიტომ არ მაინტერესებს, რომ  ალბათ ისეთი ფუნქციური ვერ ვიქნები, როგორც აქედან 40-ში, 72 წლის,  73-ე დაბადების დღის მიჯნაზე. .
  
  ამ წარმოდგენაში ვიქნები სრულიად ჭაღარა, ახლა აღარ ვღელავ უკვე გახშირებულ თეთრ თმაზე და მაგ დროისთვის გადაწყვეტილება ერქმევა ალბათ უკვე. სახეც საკმაოდ დანაოჭებული მექნება, მაგრამ არ მგონია იმაზე დიდი გამოვჩნდე, ვიდრე სინამდვილეში.
  ისევ გამხდარი ვიქნები და წელში რაღა გამასწორებს, მაგრამ ახლა რომ ვფიქრობ, იმას მაინც ვეცდები, მეტად არ მოვიხარო.
  ვიქნები მოკლედ დანაოჭებული, ჭაღარა, კისრამდე თმით და რეგულარული ვარჯიშით მეტ-ნაკლებად შენარჩუნებული სხეულის ფორმით. პასტელურ ფერებში მეცმევა ხოლმე სახლშიც, გარეთაც.
  არ ვიცი, სად ვიცხოვრებ, მაგრამ ჩემს სახლს ექნება დიდი და მზიანი აივანი, ფართო ოთახები და დიდი ფანჯრები, შეიძლება ხის. კედლებზე ნახატები არ ვიცი, მაგრამ დიდ ჩარჩოში ჩასმული ყველაზე დასამახსოვრებელი წარმოდგენების და ქალაქების პოსტერები ეკიდება.  გარაჟიც მექნება იმ მანქანისთვის, რომელსაც იშვიათად გამოვიყენებ, უფრო მთის გზებზე სასიარულოდ. აივანზე კიდევ იდგება ველოსიპედი, წინ პატარა კალათის ადგილით, რომელშიც სუპერმარკეტიდან წამოღებულ ყველაფერს თუ ვერა, ბაგეტის პურებს ჩავაწყობ ხოლმე მაგალითად და ეგრე მოვალ. თავიდან ყვავილებზე ვფიქრობდი, მაგრამ ყვავილებს საკუთარი ეზოდან მოვჭრი მისაღების უდიდეს ლარნაკში მუდმივად გასაახლებლად.
  ის უბანი იქნება მშვიდი, არც ძალიან ახლოს ქალაქთან და არც ძალიან შორს აუცილებლად ველოსიპედისთვის უსაფრთხო გზითა და სარბენ დისტანციაზე პარკით ტბის გარშემო.
  იქნებ ძაღლიც მყავდეს, კატა ალბათ უფრო არა, თუმცა რა ვიცი.
  
  ზოგადად აქტიური ვიქნები, ალბათ აღარ ვიმუშავებ სრული დატვირთვით, მაგრამ მენდომება, რომ რაღაც ვაკეთო ხოლმე, რაც სახლის მეურნეობას სცდება. ალბათ ისევ მექნება ბლოგი, რომელსაც ისევ ჩემთვის დავწერ, ან რამე კარგ ჟურნალში ერთი სვეტი თუ ამას ხელოვნური ინტელექტი არ გადაიბარებს.
  მოკლედ რაღაც იქნება, რასაც გავაკეთებ ხალისით და ასაკში შესული ადამიანის ენერგიით. ახლა ამას რომ ვწერ, უცბად წამოვა ხოლმე დაიან კიტონის პერსონაჟი მისი სხვადასხვა ფილმიდან. ალბათ მინდა ვგავდე, ეგრე კი არ მიფიქრია არასდროს აქამდე, მაგრამ როცა წარმოვიდგენ, გავს ეს ქალი რაღაცით.
  ვისაც არ ვემგვანები, ეგ იქნება მერილ სტრიპის პერსონაჟები  მისი ბოლო ფილმებიდან.
  
  არ ვიცი მეყოლება თუ არა პარტნიორი. შარშან მგონი ეს დრო იყო, შემოდგომა რომ იყო, ეგ კი მახსოვს, როცა პირველად გამკრა თავში მომავლის ფიქრებში უნდა წარმომედგინა თუ არა პარტნიორი. მაშინ პორტრეტი ვერ შევკარი და შევეშვი. მერე წელს ხო სულ შემოვდე თაროზე და უკვე ისეთი მტვერი ადევს, რომ მინდოდეს, იმ ფიქრებს ვეღარც ვიპოვი. ახლა რომ დავფიქრდე, თუ მეყოლება, როგორი წარმომიდგენია და ჰაჰა, სახლის ინტერიერს და ავეჯს რომ მოუხდება, ისეთი. აბა კაცი მაგ ასაკში სახლს თუ არ უხდება, სხვა რა სარგებელი მოაქვს ისე. ჰაჰა კაი. არ ვიცი. მირჩევნია არ ვიფიქრო ამაზე. რაც არ უნდა იყოს, ამ საკითხზე იმაში ვარ დარწუნებული, რომ სევდიანი არ ვიქნები – ისე იქნება, როგორც მენდომება. თუ მეყოლება გვერდით ვინმე, იმასაც პასტელურ ფერებში ენდომება ჩაცმა მაგ დროისთვის ალბათ, თორე ახლა მეც ძალიან აჭრელებული ვარ.
  
  ისევ მეყოლება ეს მეგობრები, ყველანი, იმედია. ძალიან მიყვარს ამათთან ერთად დროის გატარება. ჩემს წარმოდგენაში ნამდვილად ურყევია ჩვენი შეხვედრები ყველა დროს აქედან ნებისმიერ წერტილში და მაშინაც გეგმაში გვეყოლება ერთმანეთი.
  სპექტაკლებსაც ვნახავთ ერთად, მუზეუმებსაც. მრავალი ქვეყნის გამოცდილება გვექნება გასახსენებელი და კიდევ დასაგეგმი. არ ვიცი, სად იცხოვრებენ ისინი, ამაზე არ მიფიქრია, მაგრამ რაზეც დავიხარჯე, რაც მტკიცედ ვთქვი არის ის, რომ მინდა ახლოს ვცხოვრობდე თათიკოსთან. შეიძლება ახლა რომ მაკლია, ესე იმიტომ ვაბაკუნებ ფეხებს და წინასწარ მინდა ჩავდო გარანტიის ეს ბლოკი, ან იქნებ უბრალოდ ისე წარმომიდგენია, რომ ბუნებრივად ერთნაირ ადგილებს ავარჩევთ, ერთნაირი ხედები მოგვეწონება. როგორც არის.
  
  ხშირად ვნახავ ხოლმე ჩემს შვილებს. მოვლენ კიდევაც, მეც მივალ. თუ გადაწყვეტენ იყოლიონ თვითონაც შვილები, წარმომიდგენია, რომ მეგობარი ბებია ვიქნები. მე არ გავზრდი და არაფერი, ამის ილუზიას არავის მივცემ, მე ვიქნები ის, ვინც მოუსმენს, ვინც წარბებს ზემოთ არაფერზე აწევს და იმ თეატრებში და გამოფენებზეც ატარებს. ნინო ბებიას დამიძახებენ? რა კოშმარია! ნინო რომ დამიძახონ უბრალოდ, არ შეიძლება?! როგორ არ შეიძლება, ზუსტადაც ეგრე იქნება.
  აქედან 40 წელში ვხედავ ისევ ჩემს მშობლებს, ძალიან მოხუცებს, მაგრამ ვხედავ. ვხედავ, რომ მათი ცხოვრება სტაბილურია და ოდნავ გარინდებული, როგორიც ჩემიც გახდება ნელ-ნელა იმ დროში. 40 წელი ცოტა დრო არ არის, მაგრამ მოდი გავაგრძელებ ახლა უბრალოდ.
  
  ჩემს შვილებზე ვამბობდი: აღარ იქნებიან არც ბარტყუნები იმ დროს, არც კატუნიები და არაფერი. დიდები იქნებიან უკვე, ბევრი რამე ექნებათ გავლილი და ნანახი. ვიცი, არ იქნება არც მათი გზა მარტივი, მაგრამ დარწმუნებით ვიტყვი იმას, რომ არც ისეთი რთული – როგორიც ჩემი. ამისთვის ვარ მე ახლა აქ. იმ დროს უკვე გავლილი იქნება ეპიზოდები, როცა მკითხავენ, რა ვქნაო, შენ ამას როგორ უმკლავდებოდიო, შენთვის ასეთი რთული იყოო?
  ისიც გავლილი იქნება, რომ ამის პასუხად გავუღიმებ, თავს დავუქნევ, რამდენიმე სიტყვას ვეტყვი და შევთავაზებ, რომ თუ უნდა დღეს დარჩეს, ხვალ მის საყვარელ საუზმეს გავუკეთებ. ეგენი გავლილი იქნება, უკვე დიდები იქნებიან.
  ოჯახებითაც მოვლენ ხოლმე ხშირად სტუმრად და საერთოდ დღესასწაულებზე ყველას თავს მოვუყრი. არა, მაგათ მეგობრებს კი არა, არ წარმომიდგენია, რომ აქედან 40 წელში, ჩემ სახლში ივლიან კიდევ ისინი, ჩემებს და მათ შვილებსაც დავპატიჟებ. შევიკრიბებით ხოლმე და კარგი იქნება ნინოსთან გატარებული დღესასწაულები.
  რაც სულ მინდა და რასაც იშვიათად ვაბამ თავს ახლა, სადღესასწაულო აღნიშვნის კულტურაა და იცი რა, ისევ გავაგრძელებ ახლავე მაგ შეწყვეტილ ტრადიციას, მეტს ვიშრომებ კიდევ ამისთვის და განა ჰოპ, აი დროში ჩამოვაყალიბებ იმას, რომ ზოგიერთ განსაკუთრებულ დღეს აუცილებლად მხოლოდ ნინოსთან ვიკრიბებით. დიახ.
  
  მომწონს, რომ ამას დავარქვა ერთგვარად სინათლე გვირაბის ბოლოს – ცხოვრების მოდელს აქედან დიდ დროში, რისთვისაც ღირს ახლა რაღაცეების კეთება ხოლმე.
  
  ის ნამდვილად არ მესწავლება, რომ შორ პერსპექტივებზე გათვლილი სიკეთისთვის არ ვშრომობთ დღეს ადამიანები, მაგრამ ეს ვიზუალიზაცია უცბად ძალიან დამეხმარა, რომ აზრი მომეკრიბა, თავი დამეჯერებინა, რომ ამად მაინც ღირს ბრძოლა ამჟამინდელი სირთულეებიდან გამოსვლისთვის.
  
  აქედან 40 წელში, როცა, როგორც ვთქვი უკვე, იქნება 2063 წელი, მომწონს იმ ქალის დანახვა, რომელიც კმაყოფილი იქნება იმით, სადამდეც მივიდა, როგორც ცხოვრობს, რასაც ხედავს და ვინც ყავს გარშემო. მშვენიერი იყო ახლა ეს ვიზუალიზაცია. არ ველოდი, მაგრამ კარგად წავიდა ამ წლის ნოემბრის ბოლო შაბათს, ერთი თვით ადრე ახალ წლამდე, რომელიც, წარმოდგენა არ მაქვს, რას მომიტანს. მაგრამ რაც არ უნდა იყოს – 2063-სთვის ასე მივალ 🙂
  
  
  
  
  
  
  
  

  November 25, 2023

  Uncategorized

• ურნა

  ეს ურნა წყნეთის გზატკეცილზეა იმ ადგილზე, სადაც ფერდობიდან თბილისის ხედი იშლება და რომელიც გვიან საღამოობით ამ ხედისთვის (და ალბათ არამხოლოდ) მოსული მანქანების პარკინგია. 

  მე მხოლოდ მაშინ ვჩერდები, როცა იქ მარტო ორი მანქანა აყენია. კაი ხანი მხოლოდ ერთი იყო, არ ვიცი, ასეთი უფუნქციო როგორ გახდა, რომ უბრალოდ დატოვეს. მეორეს, რომელიც მოგვიანებით შეემატა, უფრო ნაკლები შანსები უჩანს და უფრო გასაგებიცაა. მეწყინება, დროში მანქანების სასაფლაოდ თუ იქცევა, თუმცა მანამდე ალბათ ვინმე მოიკითხავს, იმედია. იმის იმედიც მაქვს, რომ ამ ფერდობს მშენებლობის მიზნით არ გაათავისუფლებენ, თუმცა ახლა აქეთ არ მინდა. 

  ჰოდა, მე აქ მარტო ყოფნის პერსპექტივით მოვდივარ და იმის მიხედვით, რა დრო მჭირდება, ან ერთ მოკლე ღერში მივდივარ, ან ერთ მაგარ ტირილში, ან ერთ ჩახურულ თასქში, ან ერთ ღრმა ამოსუნთქვაში, როდის როგორ. 

  შერეულ გრძნობებს მიჩენს ეს ხედი და დიდხანს ვერ ვუჩერდები. ხან სიმშვიდე და დაცულობა მოაქვს, ხან – გარიყულობა, ხან – აზრების დაწმენდა, ესეც როდის როგორ. 

  და ურნა ხო, ურნა. 

  ნაგვის ურნა დგას კიდეში, რაც პრაქტიკულია, სანაგვედ გადაქცევისგან მეტ-ნაკლებად იცავს აქაურობას. ჰოდა, ეს წარწერა გაუკეთა ვიღაცამ. 

  რა მაგარია. აი, მოდიხარ რა, უყურებ დედაქალაქს შენს ქვემოთ, არც ისე დიდს და ლამაზს, მაგრამ ამ ხედიდან მაინც უზარმაზარს, დანისლულს და ხშირად უიმედოს. უყურებ და ფიქრობ, რომ ჭანჭიკი ხარ, ან კიდევ უფრო პატარა და კიდევ უფრო უმნიშვნელო. ხედავ, რომ შენ აქ ვერაფერს ცვლი, საკუთარ თავსაც ვერ შველი, ამ ასიმეტრიულ შენობებს, სმოგს და დაუმთავრებელ გზებს კი არა. 

  დგახარ ქანდარაზე, ქვემოთ ხევია და უსასრულობა ერთგვარად. ისეთი პატარა ხარ, ისეთია აქ ყველაფერი, იქნები თუ არ იქნები, რა მნიშვნელობა აქვს. წინ წახვალ და იყურები. სანამ ნაბიჯს გადადგამ, უკან მაინც გამოიხედები, კი უმნიშვნელო ხარ, მაგრამ არაა მაინც ეს ფიქრი მარტივი. იქნებ რამეა, რასაც ანაღვლებ. გარშემო, ერთი შეხედვით არაფერია, ხეც კი არ დგას ზუსტად ამ ფერდობზე, ხავსიც კი არაა, რომ ჩაეჭიდო, მაგრამ არის ურნა, რომელიც გეუბნება: “იყავი”.  და ხარ. რავი, არაა ძაან რთული საქმე, რო შეხედო. გეგმას არ გთხოვს, არაფერს გთხოვს, უბრალოდ უნდა იყო. ეგ დაძლევადია. 

  რა შესანიშნავია, არა? 

  ვგიჟდები იმის წარმოდგენაზე, რომ ზუსტად ესე იფიქრა იმან, ვინც ეს წარწერა დატოვა. 

  არ მაინტერესებს, რამე სხვა თუ იყო. მე ზუსტად ეს სცენარი მომწონს.

  

  November 5, 2023

  Uncategorized

• კვირის ჟურნალი. ოქტომბრის ბოლო. მზე და ნაკაწრები.

  დილას ადგომა და გასვლა მაგრად მეზარებოდა. ანუ დღევანდელი დღე ზუსტად ისე დაიწყო, როგორც ყველა კარგი თავგადასავლის დღე იწყება – არანაირი მოლოდინით.
  
  ახლა, ამას რომ ვწერ, ფეხის ტერფებს ვამოძრავებ რაღაც გაწელვის და გაგრილების მუღამით და ვგრძნობ, როგორ მეწვის წვივები, რაც მაგარია. თუმცა ვნახოთ ხვალ რა იქნება.
  კარგი.
  ჰოდა, გასვლა მეზარებოდა. რვა ხდებოდა უკვე. მაგდასთან ვიყავი შეთანხმებული, რომ ლისზე მარტო ავიდოდი, ველოსიპედით ვივლიდი და მერე, როცა გაიღვიძებდა, შემომიერთდებოდა. მარო სამოგზაუროდ წავიდა, დღეს მარტო ორნი ვართ.  აბა, ვნახოთ მაგდა როგორ გაიღვიძებს. რომელია ზედა ზღვარი, როცა შემიძლია დავურეკო და შევაფხიზლო? ათი? მაშინ გასვლას აქვს აზრი, მიუხედავად იმისა, რომ იქაურობა ცარიელი აღარ დამხვდება. მოკლედ, ბევრი აღარ მიწვალია – ყავა გავიკეთე, მოვწიე, გულის აჩქარებას ყურადღება არ მივაქციე, სწრაფად გადავივლე და გავედი.
  ველოსიპედი რომ ვიქირავე, სამანქანო გზამდე დავჯექი, თუმცა ეგრევე ჩამოვხტი. რა თავზეხელაღებული განაცხადია!  დიდი ხანია, რაც პარკინგზე შემიძლია უკვე ველოსიპედზე ვიჯდე ისე, რომ არ დავიმტვრე და ახლა ბილიკზეც გადავყწვიტე? ჯერ ადრეა. პარკინგიდან კი ნამდვილად მარტივად გავყევი და ისე გამიხარდა. მუშაობს რა ეს ჩემი ‘Baby steps’ –  სულ ორ თვეში უსწორმასწორო გზაზეც გადავდივარ უკვე. ჰაჰა.
  
  პირველივე წრეზე რომ წავედი, ნაცვლად ტბისა, მარჯვნივ ველოსიპედით გაკვალულ ბილიკებს დავუწყე თვალიერება. ცოტა ხანი ეგრე მივდიოდი და მერე უცბად გავჩერდი, მოდი, ვცადოთ, რა გამოვა მეთქი, ველოსიპედი გადავიყვანე. არც ისე ღრმად და დრამატულად, მაგრამ მაინც სწრაფი ჰაერის გამოშვებით ამოვისუნთქე და დავეშვი. საკუთარი სხეულის ხმა გავიგონე: დგდგდგდგდგდგ. ოუ, ხვალ ხელების და გულ-მკერდის არეც კი დაჭიმული მექნება – ეს ვიფიქრე, გავიცინე და ოდნავ შევანელე.
  მიყვარს გამოუცდელი ადამიანები, არაარსებით რაღაცეებზე რო საქმიანად კონცენტრირდებიან, ჯერ რო არ იციან, წინ რა ელოდებათ.
  
  ღობის მიჯნაზე არ გავჩერდი და კარგად დავიწროებულ ბილიკს გავუყევი. ეს მეორედ გავაკეთე უკვე – წინა კვირაში ვცადე და მაშინ ვიწვალე – სასაცილო ზიგზაგებით ვიარე და მალევე შევეშვი.
  ახლა კარგად წავიდა და ღმერთო, როგორ გამიხარდა. ისეთი ბედნიერი სიცილით მივდიოდი, ისე თავისუფლად ვიყავი, საკუთარი თავის გვერდიდან შეხედვა, ნუ შეხედვა რა, წარმოდგენა შევძელი და მომეწონა.
  პატარა დაღმართზე დავეშვი და ეგრევე ავვარდი მერე ზემოთ. მანდ გამიჭირდა, თან გზა უკვე პირდაპირ ღობეს, ეკალ-ბარდებს, იმ ჩემთვის უცნობ ყვითელ და წითელ ნაყოფიან ეკლიან ბუჩქს და ხეებს შორის გადის. პირველად რომ მომიწია გაჩერება და გადმოვვარდი, ღობის მავთულ-ხლართებს საკმაოდ ახლოდან შევხედე. იმას ნამდვილად აღარ ვდარდობდი, ფეხები რა დაკაწრული მქონდა.
  – აქ მე თვალს არ დავკარგავ არააფრიით –  და  ცოტა მეტი ყურადღებით გავაგრძელე ისევ. მივდივარ და ვგრძნობ, რომ ყბა ოდნავ ქვემოთ მაქვს დაშვებული. ეს ჩემს მდგომარეობაში ძალიან არამომგებიანია – თუ წავიქცევი, პირველ რიგში ყბის ძვლები დამემტვრევა. თავის გატეხვის არ მეშინია ისე, როგორც ყბის ამოვარდნის, მით უმეტეს დამტვრევის და პირი მაგრად მოვკუმე – მთავარია ყბა შევინარჩუნო, მთავარია ყბა.
  
  მაგრად დავიკაწრე, ეს უკვე გაუსაძლისია. ყველა ბუჩქი გადავთელე, ყველა ძროხის ყურადღება მივიქციე.
  შევეშვი და უკან იმ გადაყვითლებულ ხეივანში ამოვბრუნდი. მშვენივრად წაიღო, ალბათ საკმარისია, ახლა ისევ გზაზე ვივლი.
  ეს გზა განსაკუთრებით ლამაზია, ხალხიც კანტი-კუნტად დადის, თუმცა ბილიკზე დაბრუნება მინდა ისევ – მარჯვნივ ვიყურები. მოსახვევამდე ვერ გავურისკე, მაგრამ როგორც კი ხეივანი ისევ გამოჩნდა, ველოსიპედი გადავიყვანე და ხეებს შორის გამოვედი. აქ გზა დიდად გაკვალული არაა. უფრო სწორად, ქვემოთაც ჩანს ბილიკი და ზემოთაც. მოკლედ, შეთანხმებული და ერთი გზა არაა, ამიტომაც არ იქნება თვალსაჩინო. მე ზევით გავყევი.
  
  – ოუ, ეს ცოტა ციცაბო დაღმართია. ნინო, იცოდე, აქ თუ წაიქცევი, ტვინს დაასხამ ბეტონზე, გრავიტაციის ძალა მარცხნივ გადაგძლევს და არა მარჯვივ.
  ისე, იმ წუთში არ მიფიქრია და ყბა აღარ იყო ჩემი პრობლემა, პირდაპირ ტვინის შენარჩუნებაზე წავედი.
  მაინც დავეშვი და ოპაა: ველოსიპედი მარჯვივ გადავარდა, ფეხებზე წამომედო.
  – ვაა, ვიქცევი. მოიცა, ნამდვილად ვიქცევი. ბიჭო, მართლა ვიქცევი. აი, უკვე წავიქეცი.
  რანაირად შენელებული კადრივით გადავვარდი, ან რანაირად დავეცი – პატარა ბავშვივით, მთელი ტანით წამოვკოტრიალდი. ისევ ნელა წამოვდექი, თან ხმამაღლა ვიცინი.
  იცი რა, ნამდვილად არ დავცინოდი საკუთარ თავს, როგორც ამას ადრე ვიზამდი. სასაცილო იყო, ისე ნელა გადავვარდი და თან რამდენი ფიქრი მოვასწარი.
  ჯერ ტვინი წამექცა და მერე სხეული. გაგიგია? მე არ გამიგია და ამაზე გამეცინა.
  ისევ დავბრუნდი ველობილიკზე, აი იმაზე, ნამდვილზე, ბეტონდასხმულზე და ახლა ყოველგვარი ამბიციების გარეშე გავაგრძელე გზა.
  პრინციპში ესეც ბუნებრივად ვქენი. არ წამოსულა ანდაზების და მსუბუქ ფილოსოფიური აზრების კასკადი, რო აი მწყერი როგორ ვერ ჯდება ხეზე, ან როგორ არ უნდა ვიყო ერთბაშად თავზეხელაღებული ან რამე.
  გავაგრძელე. წავედი.
  
  მოიცა, სულ რამდენი წრე დავარტყი. აა წრე ორი, ახლა მარშრუტს ვიხსენებდი და ავიჭერი.
  მოკლედ, მეორე წრეზე იმ ვიწრო ბილიკზე უფრო ადრე გადავედი, უფრო პასუხისმგებლიანი ვიყავი, ნაკლები თვით-დაზიანება მივიყენე და უფრო მალე დავბრუნდი იმ ყვითელ ხეივანში. აქ ყველაფერი მშვიდად და ლამაზად.
  გზადაგზა ფოტოებს ვიღებდი, ვიდეობსაც, ჩატს ვამოწმებდი, მარომ თუ გაიარა პასპორტ-კონტროლი, მაგდა როდის გაიღვიძებს ნეტა. არ გახდა ათი? გახდა ამასობაში და დავურეკე. გავაღვიძე და სანამ შემომიერთდება, კიდევ მაქვს დრო ალბათ ნახევარი საათი.
  ახლა დიდად აღარ მინდა ეს სამთო ველოსიპედისტობა. ყველა კუნთი მტკივა, რაც მაქვს. მე მგონი ისინიც მტკივა, რაც არ მაქვს. ორივე ფეხი ისეთი დაკაწრული მაქვს და ისე მეწვის, ასე მგონია, მხოლოდ ორი ასე ვერ შემაწუხებს, იქნებ მეტი ფეხი მაქვს – ანუ შეიძლება ფიზიკურად არა, მაგრამ ფიგურალურად.
  რამდენი? ოთხი? ოთხისთვის კია ატანადი ტკივილი. კაი, ოთხი მაქვს.
  
  შუაში გავედი და იქიდან მარჯვნივ, ტყის ნაწილისკენ წავედი. ამ ბილიკებზე არასდროს ვყოფილვარ არც ფეხით.
  ისე, როგორი ადგილია ჩემთვის იცი ლისი?  აქ მე ბავშვობაში არ ვყოფილვარ, არც დღევანდელთან შედარებით ცოტა ახალგაზრდას გამიშლია პლედი და რამე დიდი სიხშირით არც ბავშვები ამომყავს. ჯერ ერთი, შორია ჩვენგან და ჩემი ყველა მისამართიდან ყოველთვის შორი იყო. მერე მეორეც და მესამეც რაღაც მიზეზები იქნება, არ აქვს მნიშვნელობა. იმის თქმა მინდა, რომ ჩემთვის რამე ძველ მოგონებებთან დაკავშირებული ადგილი არ არის, აქაურობა შარშან ნოემბერში გახდა რუტინული შეკრების ადგილი თათიკოს წასვლის შემდეგ და ერთგვარ რიტუალად იქცა ეს წრე, ყავა და ჩვენ სამის ამბები. წრის მიღმა არ გადავდივართ ხოლმე. კვირაობით, როცა აქ ვიკრიბებით, ექვს კილომეტრში კვირის შეჯამებას ვასწრებთ, ყავაც კარგად მიდის და საკმარისად ვეწევი.
  მეტი დრო არც ერთს არ გვაქვს, ამიტომ არ ვიცი როგორია პლედზე იწვე და ცაში იყურო, ან  ტბის საპირისპირო მხარეს ბილიკებს გაუყვე – აქ კილომეტრების ნიშნულები არაა და ასე არაპრაქტიკულადაც ვერ ვიბოდიალებთ.
  
  ესე იგი, პირველად გავედი და ულამაზესია, ცოტა დისონანსსაც კი მიქმნის. ბილიკის ზემოთ, ჩემგან მარცხნივ, იფიქრებ, რომ ველური ტყეა და შესანიშნავი შემოდგომის პეიზაჟები ჩანს.
  შუა ქალაქშია, ქვემოთ უკვე იმდენი ხალხი მოძრაობს და ეს ასეთი უკაცრიელია და მომნუსხველი. პრინციპში, ისე კი აღვწერე, თითქოს გავჩერდი და ეს მეტად გასაფრთხილებელი ყბა ჩამომივარდა, მაგრამ ეგრე არ იყო – აღმართზე ავდიოდი და სხვა გაჭირვება მქონდა.
  – ნეტა ამ სიჩქარეებს ახლა სწორად ვიყენებ? ხო არ უნდა გადავრთო თუ ნორმალურია ასვლა ასე რომ მიჭირს? ვერ გადავრთავ რა ახლა. არ მაქვს ექსპერიმენტების თავი. იყოს, როგორც არის.
  
  რამდენჯერ წავიქეცი? მხოლოდ ერთხელ? არა, მე მგონი ორჯერ. ოღონდ ისე აღარ, როგორც ზემოთ. ამჯერად უფრო მტკივნეული იყო, თუმცა ნაკლებ დამაზიანებელი, რადგან წონასწორობას შედარებით ვინარჩუნებდი და მთელი ტანით დაცემის მაგივრად ველოსიპედი ფეხში მხვდებოდა. უფრო ჩავიმუხლებოდი და წამოვხტებოდი ეგრევე. ერთ-ერთ ჯერზე ადგომისას ქვემოთ დავარდნილი ხუთ ლარიანი შევნიშნე. საწვიმრის ჯიბე მოვისინჯე და მე ამომვარდნია ნამდვილად. უყურე შენ. ელვა შესაკრავი ბოლომდე ავწიე და ქვედა პარკინგისკენ დავეშვი.
  
  ამის მერე, სულ რამდენიმე წუთში, ადრენალინის მოზღვავება ვიგრძენი, როცა ველოსიპედი ჩავაბარე და მანქანაში დაბრუნებულმა აღმოვაჩინე, რომ გასაღები აღარ მქონდა.
  ეს სხვა ისტორიაა. ჩემს ტვინში სხვანაირი ბმები აქვს, მაგალითად იმის, რომ პანიკური შეტევა არ დამწყებია, რაციონალურად აზროვნების უნარი რამდენიმე წამში დავიბრუნე, ველოსიპედი ისევ ვიქირავე და იგივე გზას გამოვყევი, რომ მომეძებნა. იგივე გზა ადვილი სათქმელია, ყველა ბილიკი მქონდა სხვადასხვა ტრაექტორიით შემოვლილი და სულ არ მომჩვენებია ძიების პროცესი მარტივად.
  მაინც სხვა ამბავია, რადგან ჩატში კი ავზუილდი, ხალხო გასაღები დავკარგე მეთქი, მაგრამ სხეულში სიმშვიდე მქონდა – გამოსავალზე ვფიქრობდი. თან მქონდა რწმენა, რომ ვიპოვიდი. გადავრდნის ხმა არ გამიგია და აი პირველი წაქცევის დროს შეიძლებოდა ასე უხმაუროდ ამომვარდნოდა – ამაზე ვფიქრობდი. ვერ ვიტყვი, რომ პოვნაში დარწმუნებული ვიყავი, მაგრამ მქონდა განცდა, რომ ჩემი მხედველობა ისეთი მახვილია, გონება ისეთი საღი და რამე, რომ ყველა გზასაც გავიხსენებდი და ამ ბალახებში ასეთ პატარა საგანსაც დავინახვდი – ოქეი, აქ შემოდის ეს დრამატიზმი. მჭირდებოდა ძვირფასო, უიმედოდ სიარულის არც ფიზიკური ძალა მქონდა და არც სურვილი. კვირა დღე წმინდა დღეა, ვერ ვიპოვიდი და ხელოსანს მოვძებნიდი. მოკლედ, ამ პრობლემას მოვაგვარებდი და ხასიათს არ გავიფუჭებდი.
  
  ერთდროულად ორ ამბავს რატო ვყვები? ბოლო პუნქტამდე მინდა მივიდე და იმიტომ: მოკლედ, ვიპოვე. ნამდვილად იქ იყო ხეივნის ზემოთ დაღრმართზე. უბრალოდ ეგ ადგილი დამხვდა ისეთი სასაცილო. ხო იცი, დანაშაულის ადგილები რო არის ხოლმე კრიმინალურ ფილმებში შემოხაზული. აი, აშკარად რო განირჩევა იქ ან სისხლით ან რა ვიცი რამით, რო ვიღაც მოკვდა – ზუსტად ეგრე იყო ბალახი გვერდულად წაქცეული ადამიანის ფორმაზე გათელილი. ზემოდან რომ ვუყურებდი, ან სხვა ვინც შეხედავდა, ეგრევე მიხვდებოდა, რომ აქ ჰორიზონტალურ მდგომარეობაში მყოფი ფიქსირდებოდა სულ რამდენიმე წუთით ადრე.
  
  გამიხარდა კი, ოღონდ აი თავდაჯერებული ადამიანის სიხარულით, რამე განსაკუთრებული რყევა არ მქონია.
  უნდა მეპოვა და ვიპოვე.
  ავიღე და წამოვედი.
  მაგდას შევხვდი და საკმაოდ მრავალფეროვანი, კარგი განწყობის შემქმნელი გზა და დიალოგი გვქონდა.
  ესე დავიმახსოვრე.
  ჩვენი შეხვედრების შინაარსობრივ მხარეზე ჩანაწერებს არ ვაკეთებ. ჯერ შეიძლება დასათაურებები მჭირდება, რომ ჰქონდეს ამ თემებს. მერე ალბათ გავყვები.
  მოკლედ.
  
  საბოლოოდ, ლისიდან რომ ჩამოვედი მშვიდი და ძალიან დაღლილი ვიყავი ფიზიკურად. სახლში არ წავსულვარ, ახლაც იქ ვარ, სადაც გასულ კვირა დღეს. მომწონს ეს ადგილი. მომწონს გარშემო ხალხი თავისთვის ჩუმად და იშვიათ შემთხვევაში ხმადაბალი დიალოგებით რომ მუშაობს. ახლა ეგ ეტაპი მაქვს – მომწონს ადამიანების გარემოცვაში ყოფნა. ნელ-ნელა ამ ჩემს სამუშაო ადგილზე მზე გადმოვა და ესეც კარგ განწყობას მიქმნის.
  
  მაგრამ აი გზაში რომ მოვდიოდი, ისე, რომ ამაზე საერთოდ არ მიფიქრია არც ერთხელ მანამდე, ისე, რომ ამაზე არც იმ წუთში ვფიქრობდი, უცბად მთელი აქამდე გასული 2023 წელი წამოვიდა გონებაში,  განსაკუთრებით პირველი ნახევარი და ცრემლები წამსკდა.
  ძალიან ვიწვალე წელს, განსაკუთრებულად ძალიან. უამრავი ენერგია დავხარჯე და თითქმის იქამდე მივედი, რომ მისი აღდგენისთვის, ფუნქციონირებისა და მერე ცხოვრების გაგრძელებისთვის რესურსი აღარ მყოფნოდა. ასე მგონია, რომ უფსკრულში გადაჩეხვამდე ბეწვის ხიდზე გავიარე. ეს ბოლო აქამდეც ვიცოდი, მაგრამ იმდენად ვიყავი თვით-გადარჩენაზე ორიენტირებული, უკან არც ერთხელ არ მომიხედავს და ამხელა წვალების გამო საკუთარი თავი არ შემცოდებია. არ მქონდა ამის დრო.
  მაგრამ ეს დრო, ეს აქტი თავის შებრალების, აუცილებელი იყო.
  ცრემლებს სიმძიმის ის ნაწილი ჩამოყვა, რომელიც სადღაც კიდევ მქონდა დარჩენილი.
  შეიძლება კიდევ მაქვს, ახლა ვერ ვგრძნობ, მაგრამ ესეც ვიცი – სხვადასხვა დროს სხვადასხვა შეგრძნება ჩანს ან არ ჩანს, ეს თითქოს ისეთი პროცესია, რომ გაფუჭებულ კანს ვიცვლი და იქიდან ისეთი რაღაცეები გამოჩნდება და ამოვა ხოლმე, რაც მანამდე არც მეგონა თუ იყო. შემაწუხებელი შეგრძნება არ არის, პირიქით – დიდი შვებაა ეს ცრემლები, ძველი სიმძიმის დანახვა და მოშორება.
  ვიცი, ეს ემოცია საიდან გაჩნდა – დღევანდელმა დილამ, ამ აბსოლუტურად კონცენტრირებულმა ფიზიკურმა აქტივობამ გამოიტანა. ამას სხვა ვერაფერი იზამდა.
  და ისეთი მადლიერი ვარ, ისეთი მშვიდი. ისე მომწონს საკუთარი თავი ასეთი.
  
  აი, მზე მოადგა ამ ჩემს სამუშაო მაგიდას უკვე. მარცხენა ხელის თითებზე ვგრძნობ წვას და ესეც მომწონს.
  მშია. წავალ ახლა რამეს ვიპოვი.
  
  
  
  
  
  

  October 22, 2023

  Uncategorized

• 06:39

  – რა გინდა?
  შიგნით, სადღაც დიაფრაგმასთან სიმძიმეს ვგრძნობ. ფიზიკურად კი არა, აი ისე რა, შინაგანად, რაღაც მაწვება.

  – რა გჭირს? რა გინდა?
  იქნებ რო წვიმს? იქნებ საკმარისად არ მეძინა.
  რომელიმე იქნება. საკმაოდ ფხიზელი ვარ, გაურკვეველი უსიამოვნო შეგრძნებები მანამდე მოდის ხოლმე, თუ მოდის. ახლა მეცოდინებოდა, რა მჭირს.
  – ჩემი თავი მინდა დავიბრუნო – ეს მექანიკური პასუხია, რამე ხომ უნდა ვთქვა. რაღაცა ხო უნდა დავარქვა.
  – რომელი თავი, როგორი გინდა დაიბრუნო – ეგრევე მესმის და ვჩუმდები. ამას არ ვთამაშობ, ამას არავინ თამაშობს – აი შინაგანი ხმა რო ირონიით უწყებს ლაპარაკს, თითქოს ყველაფერი იცის, უკვე გაიარა და ელოდება ახლა ამ კითხვებით და ტონით თუ გააგებინებს რამეს.
  ვერ გააგებინებს და ერთი იმისიც, თვითონ მაინც იცის.
  ეს სიმძიმე ისევ აქაა, მაგრამ ძლიერად მაინც აღარ მაწვება.
  – ჰო, დასაბრუნებელი რა არის, ახლა ვიგებ ჩემი თავი რას ნიშნავს. კაი, უნდა ვისწავლო მაშინ.
  არაფერი არ გადის, არ მეშვება. სახელდებას რომ ვაკეთებ ხოლმე, მაშინ როგორც წესი, რაღაცა ნაწილი მიშვებს, ისე აღარ მაწვალებს. ეტყობა, ახლა სწორად ვერ მივადექი.

  – დაიღალე უბრალოდ.
  რითი დავიღალე, ახლა, ამ კვირაში რამ დამღალა.
  გუშინდელი ეპიზოდი გამახსენდა, ის, იმ ციცაბო პარკინგში არასწორად ჩასვლის და მერე ამოვარდნის. ერთგვარად გადარჩენის აქტი იყო. კარები რომ გაიხსნა, მანქანის კი არა სხეულის ენერგია მოვიკრიბე, რომ ამომეღწია. რა, ხო არ მოვკვდებოდი, არასდროს მქონია კლაუსტროფობია, არც სიბნელის მეშინია და არც არაფერი, მაგრამ გეგონება, ეგ იყო ერთადერთი გადარჩენის შესაძლებლობა. არა, რამე შედარებები და განზოგადება არ გამიკეთებია, მაგისთვის არც მეცალა, არც სურვილი მქონდა. იმ მომენტში მთელი კონცენტრაცია მხოლოდ უსაფრთხოდ ამოსვლაზე მქონდა და როგორც კი გზაზე მანქანა გავასწორე, ვიგრძენი სხეულიდან რამხელა ენერგია გამოთავისუფლა.
  გამოთავისუფლება იყო კი, გაცლა ან რამე კი არა. ერთის მხრივ მთელი რესურსი გავხარჯე, მაგრამ მეორეს მხრივ თითქოს უარყოფითიც გავატანე – შიშიც, გაურკვევლობაც, უძლურებაც და მანქანა გავაჩერე თუ არა, მეთქი, მოდი აბა, შენს არეულ ცხოვრებას მიხედე ახლა.
  10 წუთიც არ დამჭირდა. რამდენი დღის წვალება იყო და მერე 10 წუთიც არ დასჭირდა.

  ამას ვარ მიჩვეული – მუდმივ ბრძოლას. სიმშვიდეში ცხოვრება საერთოდ არ ვიცი, რა არის.
  რამის თუ არ მეშინია, რამეს თუ არ გავურბივარ, მერე გაურკვევლობაში დიდი ხანი თუ არ ვწვალობ, სანამ ნელ-ნელა ძალას მოვიკრებ და მოქმედებას დავიწყებ, ისე არ ვიცი, როგორ ხდება ცხოვრება.
  ახლა კიდევ სხვანაირად ვცდილობ ვისწავლო. ვამბობ, ეგ მე არ ვიყავი მეთქი, ეგ პიროვნება არ იყო, ეგ იყო პირველყოფილი ინსტიქტის ძალით მოქმედება, მაგრამ არ ვიცი სხვანაირად რა როგორ უნდა.
  ალბათ ესაა. ან იქნებ ეგრე დრამატულადაც არ არის.

  გუშინ უბრალოდ მართლა ძალიან დავიღალე. კი მეძინა, მაგრამ ცოტა გვიანი იყო, რომ დავწექი.
  იქნებ ამ სიმძიმეს შიგნით რომ მაწვება, არ აქვს რამე ღრმად საკვლევი მდგომარეობა. იქნებ კი არა, ნამდვილად ეგრე იქნება.
  ახლა ვარჯიში მჭირდება, რომ ეს სხეულიდან გამოვუშვა. მერე თუ მოვასწრებ, რაც პრინციპში საეჭვოა, ოფისში მისვლამდე კუს ტბაზე გავჩერდები ერთი 10 წუთი. საწვიმარს წავიღებ და ჩაის დავლევ სიმშვიდეში.
  ის სრულიად აუტანელ ხმიანი და ამაზრზენ დიალოგიანი კაცები ალბათ დღეს არ იქნებიან. წვიმს, მე მტეხავს ძვლებში, იმათ უფრო ალბათ.
  რომც იყვნენ, რა. იყვნენ, რას ვერჩი პრინციპში. საბედნიეროდ, ისეთი ცხვირაწეული მაინც არ ვარ, რომ ჩემი ხმა და ჩემი დიალოგები, ან უფრო მონოლოგები, რადგან იქ მხოლოდ ვოისებს ვწერ, ამათზე რამით მეტი მეგონოს. მაგრამ პრინციპში მაგაზე არ არის. მოკლედ, ამხელა მნიშვნელობა არც აქვთ.
  ავალ, თუ მოვასწარი.

  ცუდი ამინდი როა, ცუდი რა, ასეთი – ჟინჟლი, სახურავებზე იშვიათი რაკა-რუკი, ნისლი, ჯერ დილის ექვსი, ალბათ სხეულში გროვდება რაღაც სიმძიმე და აქამდე სხვა დროს, ყოველთვის, რაღაცეებს ვაბამდი ამას. ახლაც ვდგავარ, არა, ვზივარ და იმის მაგივრად ამასთან მშვიდად ვიყო, ღრმად ვისუნთქო და ნელ-ნელა ეს ყრუ ტალღა ამოვისუნთქო, ძველი მიზეზები თუ აღარ მოდის, ახლებს ვეძებ.
  ისევ ამ არაფრისმომცემ თვითგამორკვევას ვცდილობ.
  მოდი, ესე აღარ მოვიქცევი.
  ვივარჯიშებ და გაიტანს.
  არ გაიტანს და კუს ტბაზე ავალ.
  კუს ტბა არ მიშველის და როგორც კი ლოკომოტივის საცობს შევუერთდები, შფოთი ჩაანაცვლებს – დაგვიანების შიშის, დღევანდელი განრიგის.
  ეგრე ცხოვრება კი ვიცი – შფოთით და შიშით.

  – ეგ გინდა? ეგ არის შენი ცხოვრების დაბრუნება?დაელოდე, რამდენიმე საათში დაგიბრუნდება.
  – შემეშვი.
  არა, არ მინდა. ღმერთო ჩემო, ეს ნამდვილად აღარ მინდა.

  კაი, ვისუნთქებ უბრალოდ ღრმად და ნელ-ნელა დროში ამ სიმძიმესთან ყოფნას ვისწავლი. როცა ვისწავლი, გამოვა, გაიცლება, გაიფანტება.
  ახლა კი არ მჯერა რასაც ვამბობ იმის, მაგრამ გამოცდილება მაქვს, ყოველთვის ესე იყო.

  ფაააქ, თვალი რო გავახილე, ხო ვთქვი, სავარჯიშო ტანსაცმელს ჩავიცმევ მეთქი, ეს ჩაჩაჩული სპორტული რატო მაცვია. კაი, გამოვიცვლი. აი, საქმეც.
  – არ დააცადე ხო ამოსუნთქვა. რისი იმედი გაქვს, სანამ არ დააცდი, ყოველთვის მოგიბრუნდება – ეს სხვა ხმაა და ძალიან ჩუმად მესმის, თითქმის შეუმჩნევლად.
  მაგრამ ზუსტად ესე მოხდება, უკვე ვიცი. ამ ხმის ძალა ვიცი, გამოცდილება მაქვს.

  October 19, 2023

  Uncategorized